Ik ga, helaas, alleen maar met mijn moeders kant van de familie om, van mijn vaders kant van mijn familie ken ik eigenlijk alleen mijn opa en oma en mijn oom. We wonen in dé Molukse wijk in Barneveld, vroeger waren er drie. Ik kan mijn poort uitlopen en schuin naar links en dan loop ik tegen de poort van mijn tante, de zus van mijn moeder, aan. Dus dan ga ik met mijn nicht chillen. Als ik dat blok voorbij loop naar de overkant dan woont daar ook weer familie. Ik ken iedereen hier, mijn ooms wonen hier, mijn tantes, mijn neefjes en nichtjes. Ik chill altijd met mijn nichten en mijn neefjes. Ik chill liever met familie dan dat ik chill met vrienden.

Het is wel een strenge cultuur, je moet bijvoorbeeld iedereen altijd met ‘u’ aanspreken, maakt niet uit of je dezelfde leeftijd hebt. Als je achter de kassa staat en je bent jonger dan ik dan zeg ik nog steeds ‘u’ tegen je, omdat dat gewoon beleefd is. Je wordt met veel respect opgevoed en als je dat niet had, kreeg je een tik. Maar, als je gewoon luistert en je best doet dan is dat voldoende. Daardoor ben ik ook wel sterker geworden en minder beïnvloed door buitenaf.

Door mijn achtergrond en uiterlijk werd ik soms op school gepest. Het pesten begon toen ik in groep 5 zat, ik ben toen blijven zitten ook door het pesten en dacht bij mezelf: ik heb hier geen zin meer in, fuck al dat gezeik, ik ga terugvechten. Vanaf dat moment, als iemand al iets verkeerds tegen me zei, vocht ik terug. Dat heb ik ook wel weer moeten afleren, want op een gegeven moment kreeg ik ook heftige woedeaanvallen.

Op snelheid win ik het van mijn vader, maar…

Ik was volgens mij 9 jaar oud toen ik met basketball begon. Ik ben begonnen vanwege m’n pa. Hij was vroeger, en nu eigenlijk nog steeds, een basketball freak. Hij kan het ook nog steeds! Soms als we eens een keertje 1x1 spelen is de kans dat ik win erg klein… op snelheid win ik het, maar als hij zijn schot heeft is het klaar. Hij kijkt nog steeds alles, 3x3, 5x5, College, Europa. Zelf doet hij nog 3x3 en soms 5x5. Hij is in principe, in mijn ogen, hoofdcoach hier in Barneveld, want alles wordt aan hem gevraagd. En hij is ook nog trainer van U12 en soms U14.

Hij was ook degene die me overtuigde om aan een toernooi van 3X3 Unites mee te doen, echt al meer dan vijf jaar geleden. Uiteindelijk had ik dat toernooi gewonnen en toen kwam Bas om te af om me een Unites trui te geven en zo. Ik vond hem wel interessant, zo’n lange man die in het Nederlandse 3x3 team speelde. Dus ik wilde meer van hem weten en we raakten aan de praat. Hij heeft ook nog een heel gesprek gehad met m’n pa. Toen kwamen zij er op uit dat die Leader Course wel iets voor mij zou zijn. Uiteindelijk heb ik pas in 2022 de Leader Course gevolg, het jaar van de World Tour in Utrecht, want daar heb ik toen ook mijn diploma in ontvangst genomen.

Bij Unites zien mensen je echt

Ik ben altijd een agressive player geweest. Ik ging altijd boos naar de basket en ging voor elke rebound ook al was ik de kleinste op het veld. Ik vocht altijd voor de bal en dat heb ik buiten basketbal voor bepaalde dingen ook wel, dat ik er voor vecht. Voor Unites bijvoorbeeld. Als Melissa of Bas komt met ‘Hé, ik heb hier nog een klusje om te doen’, dan spring ik eropaf. Ik reageer meteen en pak de kansen aan. Ik vind het ook vet als een van hen me appt om te vragen of ik ergens aan mee wil werken, dat voelt toch wel goed om dat vertrouwen van mensen te hebben.

Voordat ik bij Unites terechtkwam, had ik niet echt een idee wat ik moest of wilde doen. Ik had geen flauw besef van mezelf. Pas toen ik meer ging doen met Unites kwam ik erachter wat ik wilde. Ik begon met een sportopleiding en werkte dan ook voor Unites, dat is handig en dan heb je een richting. Ik ben super dankbaar voor het feit dat ik überhaupt kansen krijg binnen Unites en dan mensen me echt zien. Ik hoop over vijf jaar nog steeds binnen Unites te werken. Dat mensen gewoon van me weten: hij hoort bij Unites. Dat ik overal naartoe kan gaan en dat iedereen weet ‘Tyrese komt zo!’ Ik wil gewoon echt een rolmodel zijn voor anderen, dat ze plezier kunnen hebben en dat ze plezier vinden in het leven.