Leaders of Unites #109 - Sachira Tintar
Ik was een gelukkig kind in Roemenië en was vaak buiten te vinden
Mijn naam is Sachira. Ik ben twee jaar geleden voor mijn studie naar Amsterdam verhuisd, maar ik kom uit Roemenië. Ik ben geboren en getogen in de hoofdstad Boekarest. Als ik terugdenk aan die tijd, krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Ik was een gelukkig kind.
Ik woonde met mijn familie aan de rand van de stad en was vaak buiten te vinden. Daar speelde ik met andere kinderen. Daarnaast sportte ik veel. Ik deed aan zwemmen, tennis en karate, maar was eigenlijk op zoek naar een teamsport. Ik denk dat ik acht jaar was, toen ik voor het eerst met basketbal in aanraking kwam.
We kregen op school een nieuwe gymleraar. Hij was daarnaast ook basketbalcoach en vroeg aan ons wie interesse had om te gaan basketballen. Al mijn vrienden op school zeiden ja, maar ik mocht niet van mijn ouders. Ze vonden basketbal geen sport voor vrouwen, maar voor mannen.
Een maand later probeerde ik het opnieuw. En de maand daarop en daarop nog eens. Maar het antwoord van mijn ouders was telkens hetzelfde: nee. Uiteindelijk ging er een jaar overheen voordat ik ze had overtuigd. Ik mocht het een maand proberen, al waren zij er zeker van dat ik het toch niet leuk zou vinden.
Ik ben mijn basketbalcoach enorm dankbaar: hij gaf mij ook adviezen over het leven
Het tegenovergestelde was waar. Vanaf het eerste moment vond ik het geweldig. Het teamgevoel, de community eromheen en de coach. Ik ben hem nog steeds enorm dankbaar. Hij gaf echt om ons. Hij maakte ons niet alleen enthousiast voor basketbal, maar gaf ons ook adviezen over het leven.
Vaak zaten we na de training nog zo’n twintig minuten te praten. Dan zei hij bijvoorbeeld dat het belangrijk was om gezond te eten. Bananen en appels. Hij raadde ons af om te roken en drukte ons op het hart dat we voldoende moesten slapen. Hij zag in ons een rolmodel richting andere kinderen.
Na een paar jaar hadden we op school niet meer genoeg meisjes om een team te vormen. Maar ik wilde niet stoppen met basketbal, dus ging ik met vrienden op pleintjes en in parken spelen. Daar maakte ik kennis met 3x3 basketball. Daar speelden we met jongens en meisjes door elkaar.
Ik heb het 5 tegen 5 basketball later weer opgepakt, maar ben ook altijd 3x3 blijven spelen. De vrijheid en dynamiek die 3x3 basketball met zich meebrengt, spraken mij vanaf het begin aan. In de zomer reisde ik elke week naar een andere stad in Roemenië voor een 3x3-toernooi. Op mijn zeventiende werd ik hierdoor de speelster met de meeste punten in de competitie, wat leidde tot mijn selectie voor het nationale 3x3-team.
Toen ik in 2023 voor mijn studie Information Sciences naar Amsterdam verhuisde, hoorde ik op de universiteit van een jongen al snel over 3X3 Unites. Dat sprak me wel aan; in Boekarest had ik als vrijwilliger bij een vergelijkbare organisatie gewerkt. Ik organiseerde evenementen. Ik heb meteen een bericht gestuurd naar 3X3 Unites.
Maar dat was niet alles. De jongen vertelde ook over de 3X3 Leader Course. Ik kan er nu wel om lachen, maar zei toen tegen hem dat ik de 3X3 Leader Course niet nodig had. Ik dacht: ik speel al jarenlang in het nationale team van Roemenië. Ik wist op dat moment nog niet dat je tijdens de 3X3 Leader Course niet de regels van 3x3 basketball leert, maar werkt aan je life skills.
Tijdens de 3X3 Leader Course leerde ik om buiten mijn comfortzone stappen
Toen ik realiseerde wat de 3X3 Leader Course inhield, heb ik me meteen aangemeld. Ik kwam er al snel achter dat er toch wel een verschil zat in 3X3 Unites en de organisatie waarvoor ik in Roemenië werkte. Daar ging het vooral over basketball. Bij 3X3 Unites is basketbal slechts een middel om aan je life skills te werken en maatschappelijke thema’s als gendergelijkheid en mental health bespreekbaar te maken.
In Roemenië was ik altijd heel verlegen, omdat ik vaak de jongste was. Ik liet liever anderen het woord voeren of hield mijn mening voor me. Maar tijdens de 3X3 Leader Course heb ik geleerd om buiten mijn comfortzone te stappen. Ik durfde voor mezelf op te komen en beslissingen te nemen.
Ik zal een voorbeeld geven: vorig jaar werd ik gevraagd om een dag voor de World Tour Amsterdam Masters te spreken op de conferentie voor partners van 3X3 Unites en andere organisaties. In de zaal zaten ongeveer honderd mensen. Vijf jaar geleden had ik dit nooit gedurfd, maar nu dacht ik: waarom ook niet? Het was geweldig. Ik was echt trots op mezelf.
Ik heb mijn studie inmiddels afgerond. Ik werk sinds kort bij GLI, een softwarebedrijf dat games test. Daarnaast ben ik sinds een half jaar ook lid bij US Basketball Amsterdam. Hoewel ik nu misschien iets minder tijd zal hebben, wil ik heel actief en betrokken bij 3X3 Unites blijven. Ik heb al meerdere activiteiten in mijn buurt Amsterdam-Noord georganiseerd, bij de World Tour geholpen en werk mee aan de Youth Empowerment Conference, die op 16 mei wordt gehouden. Later hoop ik fulltime voor 3X3 Unites te kunnen werken.
