Utrecht is een hele leuke stad om in op te groeien. Het is een grote stad, dus er zijn heel veel mensen en dingen die je kan doen, maar het is ook niet te groot zodat je nog wel veel mensen kent en tegenkomt. Mijn oudere zus is 20, onze band is heel goed. Vroeger was ze echt m’n “oudere zus” en was ze baziger, maar tegenwoordig doen we vaak leuke dingen samen. Ze studeert nu in Wageningen, dus ik zie haar al niet heel vaak meer. Alleen in het weekend. Dus wanneer ik naar Amsterdam ga, gaat daar denk ik niet heel veel aan veranderen.

Mijn ouders hebben elkaar leren kennen via basketball. Ze studeerden allebei in Twente en speelden toen bij de studenten basketbalvereniging en daar hebben ze elkaar ontmoet. Als elfjarige was ik op zoek naar een nieuwe sport, mensen zeiden tegen me dat ik moest volleyballen of basketballen omdat ik zo lang was. Ik heb bij volleybal gekeken, maar dat vond ik eigenlijk niet leuk dus toen ben ik gaan basketballen bij de Cangeroes in Utrecht. Dat vond ik wel heel leuk en daarmee ben ik dus verder gegaan.

Ik wilde verder op hoog niveau spelen

Ik heb ongeveer tot mijn zestiende bij de Cangeroes gespeeld. Ik vond het daar altijd heel gezellig en leuk, iedereen kende elkaar. Het enige jammere daar is dat er niet echt een goede vrouwenlijn was. Volgens mij speelde ik daar U16 eerste klasse, daarna U18 eredivisie, en toen was er niet echt een U21 team om verder naartoe te groeien. Ik wilde wel verder op dat niveau spelen, dus toen heb ik selectietraining gedaan bij Apollo Amsterdam en mocht ik daar spelen. Ik ben nu één jaar bij Apollo en het team is heel gezellig en daarbij heb ik ook al veel geleerd en ben ik denk ik al veel gegroeid als speler. Dat is fijn om te merken.

Een van de belangrijkste lessen die ik uit basketball heb geleerd is hoe je moet omgaan met kritiek. Het is natuurlijk nooit leuk om te horen als je iets niet goed doet, maar vroeger vond ik dat altijd heel erg moeilijk. Ik besefte me niet dat je er juist heel veel van kan leren en dat je er juist beter van gaat spelen. Ik nam het te persoonlijk op. Nu weet ik dat je coach je alleen maar wil helpen.

Wees niet bang om jezelf neer te zetten

Na mijn Leader Course, iets van anderhalf jaar geleden, ben ik elke woensdag activaties gaan geven bij Unity. Iedereen kan komen wanneer die wil. Aan het begin kwamen er steeds maar twee of drie mensen, maar nu zitten we al op vijftien of zo, dus dat is superleuk om te merken. Ik heb in het hele proces ook geleerd om niet bang te zijn om mezelf neer te zetten. Ik mag er zijn, ik mag een mening hebben. Als er nu tijdens zo’n woensdag activatie alleen maar jongens zijn, durf ik de leiding te nemen en dingen tegen ze te zeggen en aanwijzingen te geven. Dat had ik daarvoor denk ik niet gekund.

Een van mijn mooiste momenten bij Unites is denk ik wel de Academy. Ik vond het echt héél leuk, maar na de tweede dag was ik helemaal gestorven, ik was echt heel moe. Het was wel leuk om Leaders van buiten je stad te ontmoeten. Ik vond het ook mooi hoe snel we elkaar vertrouwde en emotionele, moeilijkere dingen durfden te bespreken met elkaar.