Toen ik zeven jaar was, is mijn familie naar Oostenrijk verhuisd. Verhuizen naar een ander land vond ik spannend, maar uiteindelijk ook heel leuk. Ik had aan het begin wat moeite met een nieuwe taal leren, maar ik kon eigenlijk al redelijk snel goed Duits. We woonden in een klein bergdorpje en ik ging echt naar de volksschool van ons dorpje en niet naar een internationale school, dus dan gaat het ook snel. We hebben daar twee jaar gewoond, voordat we naar Zweden verhuisden. Het plan was eigenlijk om langere tijd in Oostenrijk te blijven wonen. Mijn moeder heeft daar ook veel vrienden gemaakt met het oog op dat we daar lange tijd zouden wonen. Ik ook wel, dus het was ook heel emotioneel om daar weg te gaan. We gaan daar gelukkig nog steeds ieder jaar heen om alle vrienden weer te zien, dus dat is wel leuk. 

In Zweden was het weer hetzelfde riedeltje. Ik vond het eigenlijk al niet leuk toen we naar Oostenrijk moesten, maar naar Zweden vond ik eigenlijk al helemaal vervelend. Weer weg… weer ‘doei’ zeggen. Aan het begin was het toch ook weer spannend en je moet wéér een nieuwe taal leren. We hebben eerst een hele maand elke dag Zweedse les gevolgd en daarna zijn we ingestroomd op een Zweedse school. 

IK HEB TIJD GESTOKEN IN BASKETBALL EN HET IS NU ECHT MIJN PASSIE

Bij ons eerste huis in Zweden hadden we een basket staan. Mijn moeder zei: ‘Je wordt best wel lang, misschien moet je het is een keertje proberen.’ Dus heb ik me aangemeld voor de lokale club daar. Door de lange wachtlijst kwam ik er pas na een jaar in, maar ik heb in de tussentijd wel elke dag thuis geoefend zodat ik een beetje goed zou zijn als ik daar zou beginnen. Ik vond het meteen leuk toen ik eenmaal op de club kwam. Ik leer best snel, dus ik zat ook al gelijk in een goed team dat competities deed, volgens mij zelfs U14 of U12 nog. Aan het begin was het vooral lastig, omdat het team niet zo fijn was, maar uiteindelijk heb ik goede vriendinnen ontmoet. Toen begon corona en moesten we in Zweden buiten gaan trainen.

Tijdens het eerste jaar lockdown zijn we ook weer terugverhuisd naar Nederland en ben ik hier bij een nieuwe club gegaan. Ik begon bij Dunckers in Hilversum in het U14 meidenteam, alleen dat team was helemaal niet zo gemotiveerd als ik was. Ik dacht: ja, we gaan basketballen, dan wil ik daar nu wel echt iets mee doen. Ik heb er al jaren de tijd in gestoken en het is nu echt een passie. Na een tijdje was er weer een lockdown en moesten we buiten trainen. Mijn moeder heeft geholpen met dat regelen. Samen met de club heeft ze binnen de gemeente ervoor gezorgd dat we buiten mochten trainen en toernooitjes mochten spelen. Om die reden is 3X3 Unites ook aangesloten en daar is het eigenlijk begonnen.

Ik blijf lekker bij mezelf!

Ik kende Unites al van de toernooitjes die ze bij ons in de buurt organiseerde. Bas vroeg op een gegeven moment aan mijn moeder of ik het leuk zou vinden om mee te doen met een Leader Course, en dat vond ik inderdaad leuk dus ben ik dat gaan doen. De Leader Course ging best wel goed. Ik heb wel twee keer moeten missen, omdat ik zelf heel veel wedstrijden had, maar ik vond het echt heel leuk. Het eindevent was supervet, we hebben er ook echt veel vrouwen bij gehaald! Er waren uiteindelijk tussen de veertig en zestig mensen. Er zit een gigantische community hier in de buurt, maar het is best lastig om ze bij elkaar te houden. De community bestaat vooral uit mensen die al basketball spelen. Er is veel zin om te spelen dus ook veel animo voor dit soort events.

Na de Leader Course heb ik best veel verschillende dingen voor Unites gedaan. Ik heb toernooitjes georganiseerd, les gegeven aan vluchtelingkinderen, activaties op pleintjes gedaan, ik heb de Street Leagues gedaan, Bas nog geholpen tijdens een Leader Course in Amersfoort, op de World Tour gewerkt… dat vond ik wel heel vet. Door dat alles ben ik wel echt een stuk zelfverzekerder geworden. Ik was vroeger onzeker over alles, ik zocht heel veel bevestiging bij mensen om me heen. Dat is nu echt een stuk minder, ik denk: fuck wat andere mensen denken, ik blijf lekker bij mezelf!