LEADERS OF UNITES #85 – Ibrahim Barry
Ik ging één keer mee basketballen, en toen… vond ik het leuk!
Ik ben Ibrahim Barry, ik kom uit Guinee en ik ben vandaag (op de dag van het interview) 18 jaar geworden! Sinds eind 2018 woon ik in Nederland, dus vijf, bijna zes, jaar. Ik begon met basketballen door een mattie van me in Guinee. Daar speelde ik eigenlijk alleen maar voetbal, maar mijn beste vriend basketbalde altijd. Hij vroeg me vaak om mee te gaan, maar ik zei altijd ‘nee’, want ik dacht: basketball heeft veel regels, dat ga ik nooit aankunnen. Maar hij bleef pushen en zei: ‘Kom gewoon één keer, als je het niet leuk vindt hoef je nooit meer te komen.’ Dus ik met hem mee, gewoon buiten op een plein. En toen… vond ik het leuk! Ik heb de basketball van hem geleend en ik was elke dag thuis aan het oefenen zodat ik een beetje kon schieten en dribbelen.
Ongeveer een maand later verhuisde ik naar Nederland, naar mijn moeder. Ik ging niet gelijk bij een club, want ik moest eerst wachten totdat alles met mijn papieren geregeld was. Drie of vier maanden later begon ik bij Northside Ballers, maar niet gelijk in de club. Sommige clubs hebben van die ‘nieuwkomer’-trainingen. Dat ging goed. Bij Northside werd ik goed opgevangen, iedereen was leuk: de mensen, de coaches. Ze waren ook heel open minded. Ze wisten dat ik geen Nederlands kon, dus ze gaven me meer aandacht om me echt te helpen het spel te leren.
Ik moest echt wennen aan het weer
In de tussentijd was ik druk bezig met Nederlands leren. Ik moest eerst een jaar Nederlands les volgen op het Montessori College in Amsterdam voordat ik naar de middelbare school mocht. Het was moeilijk! Ik had vroeger nooit gedacht dat ik Nederlands moest kunnen. Engels verwacht je natuurlijk wel, maar Nederlands totaal niet. Het was gewoon op een normale school, elke dag. Een jaar later begon ik toen op het vmbo, in de tweede klas en dat ging allemaal goed! In Afrika, toen ik bij mijn vader woonde, moest ik altijd de beste zijn in de klas, dus ik heb daar geluk mee gehad in hoe ik leer.
Op mijn dertiende naar Nederland verhuizen was best een shock, maar ook weer niet. Ik was natuurlijk heel blij om weer met mijn moeder te zijn, maar het was wel een beetje wennen aan het weer. Ik was gewend aan mooi weer en veel zon, en dan kom je hier: geen zon en koud. En de cultuur was anders, mensen waren anders. Het grootste verschil is de communicatie. In Afrika, waar ik vandaan kom, is iedereen gewoon samen. Je kent bijna iedereen. Je bent altijd welkom bij iedereen. En hier is het… iedereen loopt gewoon zijn eigen kant op. Dus dat is heel anders.
Het is belangrijk om leuk te vinden wat je doet
Na drie jaar bij Northside Ballers spelen, ging ik naar Apollo. Northside heeft me echt goed geholpen een betere basketballer te worden, maar ze speelden op laag niveau. Ik wilde omhoog, als het lukte, en dat lukte! Ik ging gewoon langs bij een try-out en toen werd ik gewoon aangenomen. De trainingen bij Apollo waren vier keer per week en dan gewoon wedstrijden in het weekend, Northside was maar twee keer per week. Dat is een groot verschil.
Daarnaast speelde ik ook veel 3x3 buiten op pleintjes. Iemand daar vroeg me of ik mee wilde doen aan de Leader Course. Dit was nog voor de lockdown. Ik had toen eigenlijk geen tijd, want ik was druk bezig met school en werk, maar ik vond het wel heel leuk. Elke zomer was ik sowieso al veel buiten aan het spelen, dus toen besloot ik toch om het te doen. De Leader Course was leuk, een hele goede ervaring. Ik heb er veel dingen geleerd!
Het belangrijkste wat ik heb meegenomen is communicatie, discipline en doorzettingsvermogen. Communicatie is niet mijn sterkste punt. Ik ben niet iemand die uit zichzelf op iemand afstapt om daarmee te gaan praten en te vertellen wat er in mijn leven gebeurt. Met vrienden en met mensen waarmee ik veel omga, praat ik wel heel veel, maar met nieuwe mensen is het wel moeilijk. Basketball heeft daarbij geholpen, omdat je wel met iedereen op het veld moet praten. En om school, werk en trainingen te combineren ben ik heel gedisciplineerd geworden. Aan het begin was het makkelijk, maar op een gegeven moment moest ik een goede planning maken voor wanneer ik wedstrijden heb, wanneer ik training heb, wanneer ik huiswerk ga doen. Dat plan ik allemaal.
Ik hoop dat ik over een paar jaar nog steeds bij Unites zit. Als ik de kans krijg wil ik blijven, het is iets wat ik écht leuk vind om te doen! Ik heb zelf kleine siblings, de jongste is bijna twee jaar, dus ik weet hoe het is om met kinderen om te gaan. Je moet het ook gewoon echt leuk voor de kinderen maken als je ze iets wil leren. Het is ook belangrijk om leuk te vinden wat je doet, want anders kan je die kinderen niet op een goede manier begeleiden. Dan doe je het gewoon om te doen.
