Na een jaar springen, raakte ik voor het eerst het backboard aan

Vroeger basketbalde ik eigenlijk alleen omdat mijn ouders wilde dat ik ermee doorging, of in ieder geval iets van een sport deed. Pas tijdens de lockdown ben ik echt uit eigen motivatie gaan basketballen en begon ik het ook echt leuk te vinden. Ik keek in die tijd veel NBA, dan zag ik een move die ik ook wilde kunnen, dus dan ging ik naar een basketbalveldje om het uit te proberen. Ik had bijvoorbeeld het plan om te leren het backboard aan te raken, dat kon ik eerst nog niet als kleiner jochie. Pas na een jaar springen raakte ik hem voor het eerst aan, dat zijn dingetjes die ervoor zorgen dat ik toch weer steeds naar buiten ging.

Sinds de lockdown is er in Leidsche Rijn ook echt meer een buitenspeelcultuur. Met jongens van SVO en UBALL hebben we een grote groep voor buiten basketballen. Als het een beetje lekker weer is, is het bijna gegarandeerd dat er iemand staat. De lockdown was daarin wel écht een keerpunt geweest. Al die kinderen zaten binnen, en ik had ook heel veel energie en wilde gewoon basketballen, of in ieder geval iets doen.

Ik denk dat daarom ook de verenigingen zo druk zijn nu, omdat al die jongens die toen niet meer konden sporten naar buiten gingen om te basketballen. Het is super toegankelijk, je hebt alleen een bal nodig en die ring staat er al, dus de drempel ligt ook laag. Ik had vorig seizoen meerdere jongens in mijn team zinnen, iets van vier, die allemaal op voetbal zaten en niet meer konden voetballen tijdens de lockdown. Die zijn buiten gaan basketballen en hebben gewoon een seizoen bij ons gebasketbald. Dat merk je in bijna heel Leidsche Rijn.

Uiteindelijk stond iedereen om dat veld heen te kijken 

Ik heb tegelijkertijd met mijn broer de Leaders Course gedaan. Wat me aantrok is dat je gewoon kan basketballen. Ik wist eigenlijk nog niet heel veel van 3X3 Unites, dus ik wist ook niet wat ik ervan kon verwachten. De Leader Course was leuk, het was bij Leidsche Rijn College binnen en je kan lekker met mensen basketballen. Ik heb het meeste geleerd door het eindevent te organiseren. Daar moet je echt zelf die knopen gaan doorhakken. De Leader Course is mooi om alles op te noemen over jezelf, wat je goed kan en waar je zwaktes liggen en te overleggen wat je wil doen, maar als je het daadwerkelijk uitvoert… daar heb je, denk ik, het meest aan! 

Ons eindevent was een toernooi met als belangrijkste onderdeel rolstoelbasketbal. De regel was dat je alleen kon winnen als je ook met het rolstoelbasketbal mee had gedaan. We hadden drie “normale” velden, een rolstoelveld en zes rolstoelen om te gebruiken voor iedereen. We dachten aan het begin dat niemand het leuk zou vinden, maar uiteindelijk stond iedereen om dat veld heen te kijken. We vonden het als groep erg belangrijk om 3X3 kennis te laten maken met rolstoelbasketbal en andersom. Daar zat eerst echt een groot gat tussen en dat werd wel al kleiner. Ik denk dat Boris daar ook wel echt een ambassadeur is.

Basketball is een universele taal

Na de Leader Course heb ik echt heel veel gedaan. Veel activaties op een veldje hier in Leidsche Rijn, maar het allermooiste project was het Ithaka Project afgelopen zomer, met vluchtelingen. Geen enkel van die kinderen sprak echt Nederlands. Ik dacht eerst: niemand heeft hier zin in, maar uiteindelijk hebben we drie uur lang gebasketbald met een paar jongens. Dat is fantastisch. Het is communiceren door middel van een basketbal… het is een universele taal. Tegenwoordig zitten we met diezelfde groep elke dinsdag bij Unity om de basketbal lessen voort te zetten.

Ik vind het motiveren, samenbrengen en coachen erg leuk. Dat heb ik wel echt geleerd bij Unites. Zonder de Leader Course zou ik sneller denken: iedereen gaat gewoon lekker zijn eigen gang. Nu heb ik wel meer een positie van verantwoordelijkheid nemen. Het potentieel van een speler waar kunnen maken, dit klinkt een beetje cliché misschien, maar dat vind ik heel mooi. Dat je ziet wat iemand kan, wat nog niet naar boven komt, en dat je dan kijkt hoe je dat er wel uit kan halen.