LEADERS OF UNITES #80 – Jord Hofland
Sporten is inmiddels een passie
Ik ben Jord Hofland en ik kom uit Santpoort-Noord. Ik ben opgegroeid in een basketbal familie en speel al tien of elf seizoenen met groot plezier. Santpoort is redelijk rustig. Je hebt de mogelijkheden van de stad, het ligt tussen IJmuiden en Haarlem in, maar je hebt wel de rust van een dorp. Ik vind het wel heel lekker dat het op sommige momenten lekker rustig is. Dan kan ik even voor mezelf de rust pakken in plaats van dat je in het geluid meegaat van de stad.
Ik heb twee jongere broertjes, de ene doet aan voetbal en de ander zit ook op basketball. Mijn moeder speelt nog steeds basketball en mijn vader is een voetballer, maar die komt vaak genoeg supporten. De basketball club waar ik speel, VBC Akrides, zit in IJmuiden, dat is voor mij vanaf huis ongeveer een kwartiertje fietsen. Er zijn genoeg zaterdagen dat ik de hele dag daar in de sporthal ben. Dan wel voor mijn eigen team, dan wel om te kijken bij mijn jongste broertje of mijn moeder. De middelste die voetbalt, dus die is in de ochtend ook altijd aan het spelen of fluiten. Zaterdag is bij ons standaard een sport-dag. Altijd al zo geweest.
We zijn allemaal met sporten begonnen omdat we als kind een sport moesten kiezen om te beoefenen. Mijn ouders zijn zo van: ‘Als je op een sport zit, doe je het ook een jaar lang. Je gaat niet zomaar het team in de steek laten.’ Dus ik heb eerst een jaar gevoetbald. Sporten begon dus als een regel, maar inmiddels is het passie voor wat je doet en is het erin gegroeid. De druk om te sporten nu komt ook totaal niet van mijn ouders vandaan, maar juist uit mezelf. Ik ben onderdeel van een team, dus ik moet aanwezig zijn voor het team.
Ik ben van voetbal naar basketbal gegaan door mijn moeder. Ze gaf training, doet ze nog steeds eigenlijk, aan het onder 10 team. Daar ben ik ook begonnen en langzaam doorgegroeid naar onder 22 nu. Ik geef tegenwoordig ook zelf training aan onder 12. Ik ben daardoor bijna elke dag, behalve zondag, bezig met basketball. Drie dagen in de week trainen, twee dagen in de week training geven en dan zaterdag wedstrijden en eventueel invallen bij andere teams.
Kinderen moet je het vertrouwen en de energie meegeven waarmee jij zelf het spelletje speelt
Mijn moeder vroeg me op een gegeven moment om te komen helpen met training geven. Uiteindelijk ben ik onder-12 training gaan geven. Mijn opleiding is daar een soort van uit voortgevloeid, ik doe de ALO, een opleiding om sportdocent te worden. Daar komt training geven en lesgeven bij elkaar. Dus, ik doe eigenlijk al jaren ervaring op binnen mijn vakgebied. Ik krijg energie van kinderen die het leuk hebben, kinderen die ook echt willen! De kinderen die niet echt motivatie hebben vind ik nog lastig te bereiken, maar dat komt goed, dat ga ik vanzelf leren.
Ik ben goed in tactisch denken, dus op dat niveau kan ik kinderen best wel raken. Vanaf de kant probeer ik zo veel mogelijk energie het veld in te smijten, zodat zij dat ook zo voelen. Je hebt kinderen erbij zitten die er niet willen zijn, maar ook die kinderen moet je het vertrouwen en de energie mee kunnen geven waarmee jij het spelletje speelt. Ik ben meestal de coach die springend en schreeuwend naast het veld staat. Ik heb een goeie ‘zaalstem’ en die gebruik ik graag.
Je doet kinderen een groot plezier met kleine succeservaringen
Ik ben bij 3X3 Unites terecht gekomen, eigenlijk omdat Bas me uitnodigde voor de Leader Course. Hij zei: ‘Kom erbij, dan gaan we je opleiden’, dus dat heb ik toen gedaan. We hebben de Course afgesloten op de World Tour in Utrecht. Vervolgens ben ik samen met een andere Leader op het Gijzenveltplantsoen gaan staan om de jongere kinderen in IJmuiden kennis te laten maken met 3x3 basketball. Veel kinderen die langsliepen en ons zagen staan, kwamen vragen of ze even een balletje mochten gooien. Het was niet het allerhoogste niveau, maar je houd ze wel bezig. Daar haalde ik echt heel veel plezier uit. Die kids zijn bezig en ze vinden het nog leuk ook… ze gooien een bal en dan missen ze, dan hoor je ‘ah, net gemist’, en dan zeg je ‘maakt niet uit, goed geprobeerd, gewoon nog een keer proberen.’ Dan zie je ze echt hun best doen. Je doet ze echt een heel groot plezier met kleine succeservaringen tijdens het spel.
Ik ben voor de activiteiten die ik doe voor 3X3 Unites en het training geven voor de club een jeugdlintje ontvangen van de gemeente voor de pleinactiviteiten en alles wat ik voor de club doe: fluiten, training geven, noem maar op. Ik ben voorgedragen door de club en toevallig ook door mijn oma. Toen zat ik opeens in de raadshal van de gemeente met mijn lintje! Het was een mooie beloning op wat ik nu al doe en niet zo van: dit heb ik nu gehaald, het is wel mooi geweest. Ik dacht juist: mooi dat mensen dit zien, ik ga er gewoon mee door!
