Als je hoog wil spelen, moet het echt ik je hart zitten

Ik trainde vanaf dat ik tien was vijf keer in de week. Dit heb ik gedaan tot mijn negentiende. Bij Ajax was dat zelfs zes of zeven keer in de week, en daar kwamen ook nog oefenwedstrijden bovenop. Toen werd het echt een soort werk, zonder dat je werd betaald. Je kreeg wel je tenue en schoenen, maar de rest moest je allemaal zelf doen. Ik was in die tijd bijna de hele dag van huis. Ik stond om 5:15 uur op om , ’s ochtends te training en dan meteen door naar school. Dan een hele dag school en weer middagtraining en dan was je in de avond weer thuis. Vervolgens moest je meteen naar bed, want de volgende dag moest je weer vroeg op. Dat was pittig. Daardoor viel ook mijn hele sociale leven in duigen. Een team is heel leuk wanneer je met ze speelt, maar wanneer je uit elkaar gaat ben je ook uit elkaar en zie en spreek je elkaar niet meer. 

Ik ben ook gestopt, omdat ik het op mentaal vlak heel zwaar had. Daar was totaal geen begeleiding voor vanuit school of het team. En als je dan een coach hebt waar je niets mee hebt en die je niet kan coachen op de manier die je nodig hebt, is het helemaal zwaar. Zo is al het plezier er voor mij uitgegaan. Ik zeg ook altijd tegen iedereen: ‘als je hoog wil spelen, moet het echt ik je hart zitten.’ Want, je gaat misschien maar één coach hebben waarmee je helemaal op één lijn zit. Voor de rest moet je het uit jezelf halen.’

Stoppen was wel heftig. Je hele wereld draait hierom en iedereen support je in je droom. Dan moet je opeens aan al die mensen vertellen dat je gaat stoppen. Echt heel veel mensen om me heen zeiden dat ik niet moest opgeven. Ze dachten waarschijnlijk dat het gewoon even tegen zat. Ze zeiden dan: ‘Er zijn zo veel mensen die willen zijn waar jij bent en dat mag je echt niet zomaar opgeven.’ Maar het was gewoon echt genoeg geweest. Toch zeggen mensen het soms nog steeds tegen me. 

Ik heb echt zó veel plezier in de basketballwereld

Ik sta nog steeds vol achter mijn keuze om te stoppen. Ik heb de switch gemaakt naar basketball en ik heb echt zó veel plezier in de basketballwereld! Ik zit zó goed nu en heb zó veel mensen ontmoet die heel belangrijk voor me zijn.  De overstap naar basketball heb ik gemaakt via iemand van school. Ik deed een opleiding op het Johan Cruyff College en daar ontmoet je veel andere (top)sporters. Dan kreeg ik ook weleens gymles van een basketballer die een training moest geven en dat vond ik eigenlijk altijd wel leuk. Op een gegeven moment vroeg ik hem hoe het zit met basketball? Waar moet ik naar toe om hier meer mee te doen? Toen kwam hij met 3X3 Unites.

Dat was rond de tijd dat de Girls 3X3 Leader Course begon. Ik had nog nooit echt gebasketballd, maar deed dus wel de Leader Course. Ik scheet echt in mijn broek toen ik daar aankwam. Ik kende niemand terwijl al die meiden elkaar kende en sommige waren echt serieus goed en zaten zelfs bij de Orange Lion Academy. Daar stond ik dan ineens tussen, nog nooit een echte baketballtraining meegemaakt. Dus het is wel mooi om te zien hoe dat is gegroeid. 

Ik wil vrijheid in mijn leven

Het is nu ongeveer twee jaar geleden dat ik de 3X3 Leader Course heb gedaan. Ik ben gelijk activaties gaan leiden op het veldje waar we de cursus kregen. We waren elke week daar en hebben echt van alles gedaan met de buurtkids. Waar zij zin in hadden, deden we. Af en toe basketballen, andere keren verstoppertje, tikkertje, voetbal. En we zorgden er ook voor dat de straatcoaches daar lekker meededen. Het was echt heel leuk!