Leaders of Unites #101 – Rabiya Ulkü
Ik vertelde iedereen dat ik stopte met basketbal omdat ik geen zin meer had, maar eigenlijk kwam het doordat het niet goed met me ging
Ik ben Rabiya Ulkü, ik ben 23 jaar oud en ik woon nu ongeveer vijf jaar in Arnhem. Ik kom uit een islamitisch gezin met een tweelingzus en twee oudere broers. We zijn niet super streng gelovig opgevoed. Mijn zusje en ik hoefden bijvoorbeeld geen hoofddoek te dragen en we mochten wel gewoon sporten. Samen bidden op heilige dagen en meedoen met de ramadan is iets wat we met z’n allen deden. Ik heb een hele fijne jeugd gehad met veel neefjes, nichtjes, vriendjes en vriendinnetjes die allemaal in de buurt woonden en die ik heel veel zag. Iets wat ik in mijn jeugd al wel moeilijk vond is hoe verschillend jongens en meisjes behandeld worden in islamitische gezinnen. Mijn zusje en ik moesten altijd veel helpen in het huishouden, terwijl mijn broers veel meer vrijheid hadden. Ik zag bij Nederlandse vriendinnetjes thuis dat het ook anders kon, dus dat voelde heel oneerlijk.
Het heeft daarna nog wel even geduurd voordat ik uit de kast durfde te komen bij mijn islamitische familie. Mijn zusje was de eerste aan wie ik het vertelde. Zij vond het eerst heel moeilijk maar later zei ze dat ze nog steeds super veel van me houdt en me helemaal accepteert zoals ik ben. Dat was belangrijk voor me en tot vandaag de dag is zij, in elk deel van mijn leven, mijn partner in crime.
Toen ik 17 was wilde ik het ook aan mijn moeder vertellen. Ik maakte me veel zorgen over dat gesprek want ‘eer’ is heel belangrijk in ons huishouden. Het had gekund dat, als mijn vader het wist, ze had moeten kiezen tussen de kinderen en haar man. De pijnlijke realiteit is dat ze dan zeker voor haar man had gekozen. Ergens hoopte ik dat het gesprek beter zou gaan dan ik had verwacht, maar dat was helaas niet zo. Het was heel moeilijk en emotioneel en het eindigde in dat ik het huis uit ben gerend.
Na dit gesprek was de enige die het nog niet wist in ons gezin mijn vader. Ik was heel bang om het aan hem te vertellen. Mijn vader is een dominante, trotse man die streng islamitisch is opgevoed en in ons huishouden was het genormaliseerd dat als je ongehoorzaam was je klappen kreeg. Ik heb het een poos uitgesteld, maar mijn moeder leed er heel erg onder doordat zij het wel wist. Na een gesprek met mijn broers hebben we besloten dat ik het echt moest vertellen. Om mijn moeder te ontzien. We hadden wel afgesproken dat zij er bij zouden zijn als ik het vertelde. Hier ben ik ze enorm dankbaar voor. Het was een extreem heftig moment, op een bepaald moment was ik zelfs bang dat de politie gebeld moest worden. Om hiermee om te kunnen gaan heb ik traumatherapie (EMDR) gehad. Hetzelfde geldt voor mijn broers. Ik leef nu met het gevoel dat ik de mensen om me heen onbedoeld echt pijn heb gedaan doordat ik op vrouwen val. Dat doet me nog steeds veel verdriet.
Ik spreek en zie mijn ouders nog steeds wekelijks en ik houd enorm veel van ze! Ik weet ook dat zij het beste met mij voor hebben. Mijn ouders geloven erin dat volgens de islamitische relegie je naar de hel gaat als je homoseksueel bent en dat is natuurlijk het laatste wat je voor je kind wilt. Het is niet zo dat ze mijn seksualiteit volledig accepteren, maar we praten er gewoon niet over en verder accepteren ze mij als persoon wel. Dat is meer dan ik ooit had verwacht. Mijn broers ben ik voor altijd enorm dankbaar dat ze er toen voor me waren. Ik heb het gevoel dat ik anders niet uit de kast had durven komen en nog steeds met dat geheim had gelopen. Ik voel hoe het gewicht van dat geheim van me is afgevallen. Ik kan nu vrij zijn.
We didn’t come this far, to come this far
Inmiddels is basketball weer volop onderdeel van mijn leven. Als ik zin heb ga ik buiten naar een veldje en speel ik daar met anderen. Maar het is ook onderdeel van mijn werkende leven geworden door 3X3 Unites. 3X3 Unites kwam op mijn pad doordat ik op Instagram een video van de NOS zag over hoe kinderen minder actief waren geworden in corona tijd, maar basketball maar bleef groeien. In de comments zag ik dat 3X3 Unites liet weten waar je kon spelen en zo belandde ik op hun site. Op de site stond: je kan een rolmodel zijn voor anderen, droom groot, je kan Life Skills leren en ik werd meteen enthousiast. Ik woonde op dat moment op Bali waar ik les gaf aan kids met een handicap en ik vond dat leuk, maar ik nog geen goed beeld van wat ik wilde doen in mijn leven. Ineens viel alles op zijn plek. Het werd mijn doel om met 3X3 Unites basketball aan te gaan bieden aan islamitische meiden en hen zo te helpen in hun eigen ontwikkeling.
Ik heb een enorme berg berichtjes gestuurd naar 3X3 Unites via allerlei kanalen en zo kwam een eerste kennismaking met Mark Schuurman tot stand. Van beide kanten was er enthousiasme, waarna ik de knoop doorhakte om terug te gaan naar Nederland.
Inmiddels heb ik de 3X3 Leader Course afgerond en ik geef de ‘Girls Only’ activiteiten in Amsterdam. Daarnaast ben ik een poosje terug gestart met lesgeven aan islamitische meiden in een asielzoekerscentrum bij mij in de buurt. Ik liep er toevallig langs en kwam erachter dat het een AZC speciaal voor islamitische meiden was. Ik ben binnengestapt en heb met de mensen daar gesproken over hoe ik wil helpen. Nu doe ik dat ook. Ik spreek hun taal helemaal niet, maar we komen er uit en ik vind het geweldig!
Een van de dingen waar ik het meest enthousiast over ben is hoe je de meiden ziet groeien doordat ze zien dat ze meer kunnen dan ze denken. Eigenaarschap speelt daarin een belangrijke rol. Door de kids te helpen eigenaarschap te pakken over iets waar zij in geloven, zie je dat ze zelfvertrouwen krijgen en groeien en dat is zo mooi! Daarnaast kom je er in dit werk achter dat basketball een middel is om echt met mensen te verbinden. Het opent de deur om een oprecht gesprek met de meiden te hebben en dat is enorm bijzonder. Ik vind het heel belangrijk om me in te zetten voor deze meiden omdat ik wil dat ze gezien worden en dat ze zich krachtig genoeg voelen om hun eigen pad te kiezen. Iets simpels als gooien met een bal kan daarin een klein zaadje platen om deze meiden te laten zien wat er allemaal mogelijk is.
Wat ik ze daarin vooral wil meegeven is mijn eigen persoonlijke motto wat luidt, ‘we didn’t come this far, to come this far’. Wat voor mij betekent dat je altijd nieuwe doelen blijft stellen. Je moet je successen zeker vieren, maar vervolgens wil je kijken wat je verder kan bereiken. Als je een doel voor ogen hebt moet je hier in blijven geloven. Als je er echt voor gaat dan komt het altijd goed.
Ik wil me inzetten voor groepen mensen die niet genoeg gezien worden
Wat de toekomst me brengt, dat weet ik nog niet precies. Ik geniet enorm van wat ik op dit moment doe en er zijn zeker nog wat zaken die ik voor mezelf probeer helder te krijgen. Religie is daar een goed voorbeeld van. Lange tijd dacht ik dat ik niet islamitisch kon zijn en homoseksueel. Maar beide kon ik niet ontkennen uit mijn leven. Religie is te veel onderdeel van wie ik ben. Hier probeer ik nu mijn eigen weg in te vinden. Mijn eigen manier om mijn geloof uit te oefenen. Dat doe ik bijvoorbeeld met behulp van boeken die er geschreven zijn over homoseksualiteit en de islam.
Als ik echt groot droom dan geef ik in de toekomst nog steeds les en zet ik me nog steeds in voor islamitische meiden of kids met een handicap. In ieder geval voor een groep mensen die meer gezien zou moeten worden. Ik zou dat niet alleen in Nederland willen doen, maar ook écht in andere landen. Het opstarten van zoiets in landen en op plekken waar het ook écht impact kan maken lijkt me heel tof.
