Ik ben zó vaak de gracht ingesprongen om mijn bal uit het water te vissen

Mijn naam is Jacopo Bertotti. Ik ben geboren in Florence, in Italië. Toen ik een paar weken oud was, verhuisden mijn ouders vanwege het werk naar Amsterdam. We woonden in de buurt van het Westerpark. Een hele leuke buurt, heel divers. Ik was altijd buiten te vinden. Ik had allemaal vrienden gemaakt, waar het erg gezellig mee was, maar waar ik ook wel veel kattenkwaad mee uithaalde. 

Toen ik ongeveer 9 of 10 was, vond ik mijn passie voor basketball. Het eerste pleintje waarvan ik echt dacht ‘’dit is van mij’’, is het pleintje naast mijn huis. ‘Tussen de Boog’ heet het. Een erg tof pleintje aan een gracht, met één basket en een ijzeren hek eromheen. In dat hek zat één plek waar de bal doorheen kon. Vaak was je na een schot niet snel genoeg om de bal tijd te pakken. Ik ben zó vaak de gracht ingesprongen om mijn bal uit het water te vissen.

Door juist met verschillende mensen om te gaan werd mijn wereld veel groter

Op mijn middelbare school had ik moeite met het vinden van mijn plek. Ik had niet veel met mijn schoolgenoten, voor mijn gevoel hadden veel van deze kinderen zo’n makkelijk leven. Het leek alsof alles hen maar kwam aanwaaien. Van nature voel ik me juist verbonden met mensen die in hun leven al wat hebben meegemaakt.

Dat was voor mij een reden om vriendschap ergens anders te zoeken. Ik verzamelde een vriendenclubje om me heen met allemaal jongens van andere komaf, net als ik. We gedroegen ons natuurlijk vaak veel stoerder dan we waren, ook al waren de andere kinderen om ons heen nooit echt onder de indruk. 

Uit al die ervaringen en vriendschappen heb ik geleerd wat voor mij werkt. Daardoor kan ik nu met iedereen opschieten en respecteer iedereen om wie hij of zij is, ongeacht hun achtergrond.  

Aan mijn lengte kan ik niets veranderen, aan mijn spel wel

Van nature ben ik gedisciplineerd en een doorzetter. Toen ik steeds meer tijd aan basketball ging besteden kwam dat goed van pas! Op het veld ben ik vaak één van de kleinere spelers, waardoor ik altijd heb moeten opboksen tegen grotere mannen. Daarom dacht ik vroeger altijd dat ik een feilloze schutter moest worden om me te onderscheiden, maar inmiddels besef ik me dat ik meer veelzijdig moet zijn om het verschil te kunnen maken. Daarom ben ik gaan werken aan mijn verdediging. Aan mijn lengte kan ik niets veranderen, aan mijn spel wel! 

Fel en slim verdedigen is nu een essentieel deel van mijn spel geworden. Ik kan de tegenstander uitdagen, zodat ze fouten gaan maken. Ook kan ik mijn tegenstander goed lezen en snel ontdekken op welke manier ik ze op de kast kan jagen. Vroeger liet ik me uit het veld slaan als m’n schoten niet liepen, nu focus ik dan op andere elementen van het spel om positief bij te kunnen dragen aan het team.

Dat is wel een leerproces geweest, nog steeds. Vooral mijn mentale gesteldheid moet vooruit, vind ik. Soms ben ik te streng voor mezelf, dan speel ik eigenlijk alleen maar slechter. Terwijl ik nu merk dat als ik iets minder streng ben, ik een slechte start in een game weer kan compenseren met de juiste focus.

3X3 voelt als een familie

3X3 als sport heeft me veel zelfvertrouwen gegeven. Zelfvertrouwen over mijn game, maar ook dat ik ergens echt talent voor heb. Toen ik via 3X3 UNITES  de sport binnenstapte, voelde het meteen als familie. Het maakt me trots dat ik hier deel van uitmaak. Ik wilde kansen pakken en deze kreeg ik ook volop van 3X3 UNITES. Daarna was het aan mij om die te verzilveren. 

Natuurlijk was het niet altijd leuk om bijvoorbeeld vloeren te leggen voor evenementen, maar het creëert ook kansen. Afgelopen zomer was ik vloeren aan het leggen voor de PRO League, toen werd me een plek in één van de teams aangeboden. Dat voelde echt als een beloning van al mijn harde werk. Uiteraard zei ik ja, maar ook toen wou ik me weer bewijzen. Ik was geen opvulling voor een team, ik moest bewijzen dat ik een plek verdiende. Na vier weken spelen haalden we als team uiteindelijk zelfs de finale! Ik zet me nu in om andere goede spelers te stimuleren ook meer 3X3 te spelen én te zorgen dat zij dan ook snappen dat je wat terug moet geven.  

Succes is voor mij het maximale uit jezelf halen

Mijn definitie van succes is niet hetzelfde als die van iemand anders. Ik zie het zo: iedereen heeft zijn eigen ladder en tot het einde van jouw ladder klimmen is wat mij betreft succes. Wanneer ik het einde van mijn ladder haal ben ik net zo succesvol als iemand anders die het einde van zijn ladder haalt. Voor de één is dat einde de Olympische Spelen, voor de ander is dat spelen in de Dutch Basketball League.  

Ik ben in ieder geval klaar om kansen te blijven pakken en me op vele vlakken maximaal in te zetten. Want als iets me afgelopen jaar duidelijk is geworden is dat hard werken je heel veel kan brengen!

Vond je dit een leuk artikel? Lees dan ook andere verhalen uit de Leaders of Unites reeks:

"De focus ligt op de community."

Leaders of Unites #104 – Eva Luna Eklou

"Als je verantwoordelijkheid neemt en eigenaarschap toont, kun je dingen voor elkaar krijgen. Ongeacht je leeftijd."

Leaders of Unites #103 – Isaac Carrino

"Ik weet dat ik een groep gefocust en gemotiveerd kan houden."

Leaders of Unites #102 – Olivier Hofman