Leaders of Unites #73 - Justin Veldhuis
Ik was vaak tot diep in de nacht bezig om me te verrijken en ontwikkelen als trainer
Mijn naam is Justin. Ik ben net 33 geworden en woon in Apeldoorn met mijn vriendin. Ik ben opgegroeid in het kleine gemoedelijke dorp Tubergen. Hier ben ik ook begonnen met basketball. Voetballen heb ik geprobeerd maar ik stond eigenlijk alleen maar gras te plukken en naar vogels te kijken. Toen ik basketball zag in onze gymzaal leek het me leuk en zo ben ik begonnen en nooit meer gestopt. Op mijn 15de ben ik benaderd om samen met een teamgenoot trainer te worden. Ik heb dat met beide handen aangegrepen. Vanuit mijn persoonlijke perfectionisme heb ik er alles aan gedaan om me te ontwikkelen als trainer. Ik ben veel gaan opzoeken, lezen en met andere trainers spreken. Vaak was ik er tot diep in de nacht mee bezig.
Parallel daaraan ging ik ook naar school. Toen het tijd was om voor een vervolgopleiding te kiezen, durfde ik nog niet vol voor sport te gaan. Dus ik koos voor bouwkunde. Ondanks dat ik goede cijfers haalde lag het me toch niet. Daarna ben ik Sport en Bewegen gaan doen, maar ik kreeg te maken met fysieke problemen waardoor ik ben geswitcht naar Sportmanagement. Toen ik 25 was, had ik die opleiding afgerond. Op dat moment kreeg ik de kans om bij Basketball Academy Twente aan de slag te gaan. Twee jaar later maakte ik de switch naar de FSG Academy in Apeldoorn. Toen ik 30 was, was het werk in Apeldoorn voorbij. Het voelde alsof dat mijn laatste kans was om een voltijd opleiding te gaan doen en die kans wilde ik niet laten lopen. Op dat moment ben ik sportkunde gaan doen en inmiddels ga ik naar mijn laatste jaar van de opleiding.
Al die tijd zijn er best wat uitdagingen en tegenslagen geweest. Wat me dat geleerd heeft is dat een teleurstelling geen einde is van iets, maar juist het begin van iets nieuws. Ik vind het belangrijk om die boodschap aan mensen over te dragen.
Het gaat erom dat we het individu de kans geven om echt deel te nemen en kansen te pakken
In 2018 kwam ik voor het eerst in aanraking met 3X3 Unites in 2018. Voor de FSG Academy organiseerde ik een kamp van drie weken voor 17 Chinezen van de Wuhan Business University. We hadden een heel programma samengesteld en één van de activiteiten was een bezoek aan de 3x3 PRO League in de RAI in Amsterdam. Zo kwam ik in contact met Mark Schuurman, medeoprichter van 3X3 Unites. In het derde jaar van mijn opleiding heb ik weer contact gezocht met Mark. Dit keer omdat ik stage wou lopen bij 3X3 Unites.
Mijn opleiding en mijn tijd bij 3X3 Unites hebben mij doen inzien dat sport niet als eerste moet gaan over de prestatie. Sport is wat mij betreft op de eerste plaats een middel. Het doel wat daar uitkomt is tweede. Daarin is de individualiteit en de interesses van jongeren zo bijzonder. Vaak hebben volwassenen een idee of ze doen aannames over wat goed is of interessant, maar daar gaat het helemaal niet om. Het is niet belangrijk wat ik doe of wat een collega doet. Wat wij kunnen faciliteren is wat telt. Het gaat erom dat wij de vraag stellen. Het individu benaderen. Zodat zij echt kunnen deelnemen en echt kansen kunnen creëren en kunnen pakken.
Mijn leven kan nog alle kanten op. Dat is leuk maar soms ook overweldigend
Doordat ik in het laatste jaar van mijn opleiding zit breekt er nu een interessante periode aan. Het voelt alsof het speelveld helemaal open ligt. Ik voel ook dat er aan verschillende kanten aan me getrokken wordt. Door mijn bijzondere interesse in pedagogisch sportklimaat ben ik in contact gekomen met het hoofd van het lectoraat Sportpedagogiek aan Windesheim. Daar ga ik nu meeschrijven aan een lesboek. Via die route ga ik ook een artikel schrijven in een vakblad voor sportkundigen en sportdocenten. Hierdoor zie ik een kans voor mezelf in het onderwijs. Maar het lijkt me ook interessant om voor het NOC*NSF te werken, of voor 3X3 Unites. Ik wil ook graag het basketball in Twente naar een hoger plan krijgen.
Het kan nog alle kanten op en dat is leuk, maar soms is het ook overweldigend. Gelukkig heb ik nog een jaar voor mijn opleiding en dat geeft me ook een jaar de tijd om voor mezelf meer duidelijkheid te krijgen welke keuzes ik wil maken. Wat ik hoop is dat er wat meer rust in mijn leven komt na alle omwentelingen die ik tot nu toe heb doorgemaakt. Qua werk hoop ik dat ik iets kan doen wat niet als werken voelt en voor mij zie ik dat het snelst gebeuren in de sport. In de afgelopen jaren heb ik daar veel vrijwillig in gedaan, dus ik hoop wel dat ik daarin een stabiele financiële basis kan creëren voor mezelf, mijn vriendin en in de toekomst hopelijk een gezin.