Leaders of Unites #43 Miquel Pocorni
Mijn moeder zei ‘God geeft je alleen wat je aan kan’.
Ik ben Miquel, ik ben 22 jaar oud. Persoonlijke ontwikkeling vind ik erg belangrijk. Ik wil altijd blijven leren. Als ik leren zeg, heb ik het niet speciaal over leren in een klaslokaal. Als ik eerlijk ben voelde ik me nooit helemaal thuis op school. Met klasgenoten was het altijd prima, maar ik vond eigenlijk dat wat ons op school geleerd werd te beperkt was. Op school leer je vaak in hokjes denken en daar houd ik niet zo van. Ik haalde dus ook nooit hoge cijfers, omdat de lesstof mij vaak niet interesseerde. Ik was vooral benieuwd naar andere dingen in het leven. Hoe mensen in elkaar zitten bijvoorbeeld. Ik leer veel van mijn omgeving. Ik ben opgegroeid in Rotterdam in een hele sociale Surinaamse familie. Mijn zus heeft pedagogiek gestudeerd, mijn moeder werkt in de zorg, mijn vader is een ‘ontwikkelingscoach’, mijn tante heeft een kinderdagverblijf. Dat heeft er ook wel voor gezorgd dat ik al op jonge leeftijd sociaal ontwikkeld was. Vooral de vrouwen in mijn leven hebben een grote rol gespeeld in hoe ik naar de wereld kijk.
Toen ik vijf jaar oud was ben ik begonnen met basketbal. Ik vond het echt heel leuk. Het was een enorme uitlaatklep voor me en ik was er ook nog eens goed in! Op de middelbare school raakte ik geblesseerd en raakte ik die uitlaatklep kwijt. Dat zorgde ervoor dat ik mijn gedachten en mijn emoties niet meer kwijt kon. Zo ben ik toen in een burn-out beland. Mijn leven pakte niet uit zoals ik had verwacht. Ik had het er nogal moeilijk mee. Toch bleef ik geloven dat alles gebeurt met een reden. Op mijn dieptepunt kwam mijn moeder naar me toe en zei ze, ‘Miquel, God geeft je niets wat je niet aan kan’. Dat zorgde ervoor dat ik mijn eigen kracht zag, in plaats van me te focussen op mijn zwaktes.
Ik wil mijn energie niet kwijtraken terwijl ik energie stop in anderen.
Ik leer mijn lichaam en mijzelf steeds beter kennen. Ik had een super druk leven en mijn lichaam zei eigenlijk gewoon; ‘Yo wat jij van me vraagt, dat kan ik je niet geven’. Toen ik dat besefte kwam er voor het eerst iets van balans in mijn leven. Je kan een hoop geven, maar je moet ook jezelf weer kunnen opladen. Ik wil nu zorgen dat ik voor mezelf een solide basis heb. Zodat ik goed in mijn vel zit en er daarna ook echt voor anderen kan zijn. Voor jezelf zorgen is de eerste stap.
Deze mindset en focus hebben mij inmiddels veel gebracht. Ik ben snel doorgestroomd van de 3X3 Leader Course naar een coördinatierol binnen 3X3 Unites. Ik zie hier veel kansen om impact te maken op een manier die goed bij mijn persoonlijkheid past. Ik ben bewust de 3X3 Leader Course gaan doen. Het voelde voor mij als een manier om in contact te komen met mensen waar ik echt van kan leren. Ik wist ondertussen al wie ik was. Ik wilde mijn levenlessen delen met anderen. De 3X3 Leader Course gaf mij de tools en het netwerk om mijn doelen te realiseren. Als ik bijvoorbeeld de leadercourse niet had gevolgd was ik nooit in contact gekomen met de gemeente. Ondertussen heb ik met de gemeente afspraken gemaakt over het vernieuwen van het basketbalveld in mijn wijk. Ik geloof nog steeds dat alles gebeurd met een reden.
Ik stimuleer graag groei bij anderen in mijn omgeving
Ik wil een rol spelen in de ontwikkeling van Rotterdam. Ik houd van mijn stad en wil graag van andere blijven leren. In alles wat ik doe, geef ik om andere mensen. Ik wil dat die passie overal in terug komt.
Ik ben nog opzoek naar manieren om mijn impact te vergroten. Ik focus me niet alleen op de jeugd, maar richt ik me nu ook op de mensen die jeugd beinvloeden.
Mensen moeten vaak wennen aan mijn oprechte intresse in anderen. De manier waarop ik communiceer is voor veel mensen nieuw. Ik weet dat ik zelf nog veel te leren heb, maar wil graag anderen helpen. Toch zijn ze dan vaak opzoek naar het addertje onder het gras. Ik wil laten zien dat we verandering teweeg kunnen brengen, maar dat we elkaar nodig hebben om dat te doen.
Samen staan we sterk. Samen bereiken we het meest.