Mijn jeugd was zo nu en dan best wel eens zwaar, maar ik heb nooit opgegeven

Mijn naam is Isabelle, ik ben 23 en ik ben geboren in Woerden. Toen ik 2 was zijn we binnen Woerden verhuisd naar een nieuwbouw huis en daar heb ik gewoond tot ik een jaar of 15 was. Ik heb niet zo’n toffe jeugd gehad. Ik heb veel dingen meegemaakt binnen het gezin waardoor ik op m’n 15de uit huis ben geplaatst. Hierna heb ik een beetje als een nomade geleefd in verschillende jeugdzorginstellingen. Van woongroepen tot pleeggezinnen. Ik zat nergens echt lang. Het was zo nu en dan best wel eens zwaar, maar ik heb het nooit opgegeven. ‘Ooit kom je op een goede plek’ denk je dan en soms is het gewoon al fijn dat je een plek hebt en niet op straat leeft.

Inmiddels heb ik mijn eigen appartementje waar ik woon met mijn hond, met zelfs een eigen tuintje. Dit is wel nog steeds beschermd wonen omdat ik voorwaardelijk vrij ben na een gevangenisstraf van zes maanden. Maar de begeleiding hier is wel heel chill. Ik kan er goed mee praten, wat eigenlijk vooral voor de gezelligheid is op dit moment. Daar ben ik blij mee want toen ik net buiten kwam was elke hulpverlener een trigger voor mijn agressie. Dit komt door de enorme vertrouwensbreuk die is ontstaan toen het heel slecht met me ging. Ik moest eigenlijk opgenomen worden, maar de reguliere GGZ wilde niet met me werken vanwege mijn agressie. Terwijl forensische klinieken niet met me aan de slag konden omdat ik nog geen strafbaar feit had gepleegd. Dus ergens is dat wel gek. Toen ik de hulp het meeste nodig had was dit er niet, en nu heb ik het eigenlijk niet nodig maar is het er wel.

Ik ga altijd op zoek naar iets wat past en probeer dan voor mezelf een situatie te creëren waar ik me goed bij voel

Al voor mijn detentie zat ik bij SveT. Ik wou gewoon mee voetballen als deelnemer. Daar heb ik een aantal jaar toernooitjes gedaan. Na 1,5 jaar wilde ik ook wel meer doen. Toen kon ik aan de slag om als  vrijwilliger toernooitjes en activiteiten te organiseren. Na mijn detentie kwam kreeg ik dezelfde dag dat ik vrij kwam een appje met de vraag wou deelnemen aan een sport recreatie cursus. Dat wou ik natuurlijk want ik was net vrij en ik had helemaal geen dagbesteding. Dus het appje kwam op het perfecte moment. Ik merkte daar dat ik het tof vond om meer met organiseren bezig te zijn en te laten zien waar ik goed in ben.

Via mijn werk bij On the Move en Sportvrienden ben ik daarna ook gestart met de 3X3 Leader Course. Ik had niet veel ervaring met basketball en daardoor vond ik het best lastig om met de jongeren te werken die wel konden basketballen. Ik had niet het idee dat ik hun echt iets te leren had. Toen ben ik gaan nadenken, welke groep heb ik wel iets te bieden en dat is toch de groep van kwetsbare jongeren die ook nog eens vlakbij zijn waar ik woon. Zo ben ik in Leidsche Rijn voor deze doelgroep activiteiten gaan organiseren. Het is een hele andere doelgroep dan de jongeren waarmee 3X3 Unites normaal werkt. Het is een kleine community die zelf minder aankunnen en een hele andere benadering vragen. Ik moet er echt veel achteraan appen om ze te blijven vragen of ze komen. Ik moet ook zorgen dat het niet een te grote groep is want dat schrikt alleen maar af. Ik had het gevoel dat ik daar mijn kwaliteiten wel kwijt kon. Ik denk dat dat wel een van de dingen is waar ik goed in ben. Ik ga altijd op zoek naar iets wat past en probeer dan voor mezelf een situatie te creëren waar ik me goed bij voel.

Al die trajecten in de sport ben ik vooral gestart omdat het me leuk leek. Nu blijkt ook dat het me elke keer weer iets nieuws brengt. 

Als ik kijk naar de komende vijf jaar is eigenlijk alles wat ik nu doe ook precies wat ik dan als werk zou willen doen. In een soort buurtsportcoach achtige rol. Het werken op projectbasis vind ik heel leuk want ik houd van die afwisseling. Elke keer weer iets opstarten, het goed neerzetten en dan weer een ander project oppakken. Het lijkt me gaaf om dat te blijven doen en er van te kunnen leven. 

Als ik terugkijk op hoe ik hier gekomen ben is dan komt dit allemaal door te doen wat ik leuk vind en kansen te pakken. Al die trajecten in de sport ben ik vooral gestart omdat het me leuk leek. Dan had ik tenminste wat te doen. Nu blijkt ook dat het me elke keer weer wat nieuws brengt. Ik denk dat mensen dat van mijn verhaal kunnen leren. Pak de kansen die je krijgt, want negen van de tien keer krijg je er iets toffers voor terug dan je al hebt gedaan.