BASKETBALL HEEFT MIJ VEEL ZELFVERTROUWEN EN EEN SOCIALE VRIENDENKRING GEGEVEN

Mijn naam is Ti Vargas Grin. Ik woon al een hele tijd in Bussum en ik ben waarschijnlijk één van de oudste Leaders bij 3X3 Unites! Ik ben in Hilversum opgegroeid en op achtjarige leeftijd naar Laren verhuisd. Ik weet nog dat ik vroeger van sport naar sport ging, totdat ik een blad las over Amerikaanse sporten. Eerst dacht ik dat honkbal helemaal voor mij was en dat vond ik ook hartstikke tof! Echter, toen ik in 1992 het Dreamteam op TV zag spelen in Barcelona was ik opslag verkocht. Vanaf dat moment ben ik basketball gaan volgen. Toen was dat nog een uitdaging en moest ik het hebben van een paar minuutjes van de samenvattingen op CNN. Eerst wilde ik net zo zijn als Charles Barkley, maar al snel verschoof mijn voorliefde naar Scottie Pippin. Hoe hij verdedigde en ook briljant was zonder direct in de schijnwerpers te staan sprak mij enorm aan.

Op vijftienjarige leeftijd ben ik begonnen met basketball bij Eem’78 in Eemnes waar ik mij probeerde te spiegelde aan Scottie Pippin. Ik was de stille kracht op de achtergrond. Ik deed wat mij verteld werd en ik voelde me daar goed bij. Ik was sowieso een jongen die niet veel naar de voorgrond trad. Basketball heeft mij heel veel zelfvertrouwen gegeven en een sociale vriendenkring die ik daarvoor niet had. Ik heb nooit hoog gespeeld en door de jaren heen begon ik me steeds meer bezig te houden met het sociale aspect en ging ik meer voor de vereniging doen. Ik ging zelf een team trainen en coachen. Dat heeft mij nog meer veranderd en ook een betere speler gemaakt.

IK HAD VAN MIJN HOBBY MIJN WERK GEMAAKT

Daarna kwam ik in een turbulente periode terecht, waarin ik mij heel erg ging afzetten van mijn moeder. Ik ging vaak op pad, veelal met oudere mensen, omdat ik in een herenteam zat. Op school ging het niet zo goed, voornamelijk omdat ik een beetje doelloos was. Ik heb veel behoefte aan richting en het hebben van een doel, maar dat had ik toen niet. Uiteindelijk heb ik zeven jaar gedaan over mijn VWO en heb ik daarna journalistiek gestudeerd. Dat paste op dat moment niet bij me. Toen ben ik gestopt met mijn studie en via een vriend kwam ik in de bouw terecht. Zes jaar lang heb ik binnenmuren gebouwd van gipsblokken en vervolgens nog vier jaar als stratenmaker bij verschillende hoveniers.

Daarnaast werkte ik ook bij een geluid- en lichtbedrijf en dat vond ik fantastisch! Ik ging naar alle grote housefeesten om op te bouwen en achter de schermen mee te werken. Via daar kwam ik uit bij een andere klus; Politiek Café Laren. De lokale radio-omroep kwam daar langs om het op te nemen en daar hielp ik bij. Na twee jaar werd ik gevraagd of ik voor hen wilde monteren. Ik wist nog niet hoe, maar ik leerde het snel en zo deed ik de zaalversterking, opnames en het monteren voor de lokale radio. Na een bezoek aan het radiostation was ik verkocht! Die hele studio, met alle toeters en bellen vond ik heel tof. Ik ben toen voor vier verschillende live programma’s de techniek gaan verzorgen en in 2007 mocht ik mijn eigen radioprogramma gaan presenteren, genaamd Ti Time.

Van 2007 tot 2014 heb ik mijn eigen radioprogramma gemaakt met een klein clubje mensen, met als thema ‘’feest op je radio.’’ In 2009 durfde ik de volledige overstap naar radio te maken en heb ik mij voor ‘een stage’ aangemeld bij de Wereld Omroep, waar ik werd aangenomen. Uiteindelijk ben ik bij Sky Radio aangenomen. Dat was een bijzonder moment. Ik kon toen echt met trots zeggen dat ik van mijn hobby mijn werk had gemaakt.

HOE MOOI ZOU HET ZIJN ALS IK MEER INDIVIDUEN BIJ ELKAAR KAN KRIJGEN OM EEN POTJE TE SPELEN.

Door al mijn ontwikkeling op werkgebied verloor ik mijn fysieke activiteiten uit het oog. Ik deed al lang niet meer aan sport of basketball en ik kwam alleen maar aan. Op een gegeven moment woog ik 130 kilo. Mijn vriendin had mij een abonnement gegeven op NBA League Pass, waar Vince Carter mij triggerde. Hij is een jaar ouder dan ik en speelde op topniveau. Als hij dàt nog kon, kon ik ook wel van de bank af komen en afvallen. Ik woonde in Bussum en twee straten verderop was een basketball veldje. Dit was een hartstikke beroerd veldje, maar ik ben met een krijtje er naartoe gegaan om de lijnen te tekenen en begon weer te spelen.

Ik schreef de gemeente aan of zij lijnen wilde trekken en dat was snel geregeld! Als tegenprestatie zorg ik er sindsdien voor dat er netjes aan de baskets hangen en toen kwamen er ineens meer mensen om een balletje te gooien.

Dat proces zette mij aan het denken. Hoe mooi zou het zijn als ik al die individuen bij elkaar kan krijgen om een potje te spelen? Met een twitteraccount en een advertentie bij de supermarkt kwamen er opeens op zondagochtend mensen opdagen en die groep is alleen maar groter geworden. Logischerwijs kwam er al snel vanuit de groep de wens om het veld te vernieuwen. Dat is ondertussen al drie jaar geleden en het nieuwe veld is in zicht, maar het duurt lang. Het hele proces is een nieuw avontuur, en ik begon met zoeken naar partijen die goede buitenvelden maken. Bij het EK en WK op het Museumplein was ik zwaar onder de indruk van de velden van 3X3 Unites en zo ontstond mijn eerste contact met 3X3 Unites. Die Legacy velden in Amsterdam waren fantastisch en dat zou ik ook wel bij ons in Bussum willen en zo proberen we dat nog steeds voor elkaar te boksen.

ALS 3X3 LEADER KON IK VEEL MEER IMPACT HEBBEN DAN MET MIJN RADIOWERK

Mijn avontuur als 3X3 Leader begon ook rond die tijd. Mark Schuurman gaf aan dat ik eigenlijk al een Leader was en vroeg of ik het tof zou vinden om de 3X3 Leader course te volgen. Door die cursus ben ik veel bewuster geworden van wat ik eigenlijk doe en wat ik kan betekenen voor de jongeren. In de volle sneeuw stonden er nog jongeren op het veld. Het ging ze vaak meer om het feit dat ze even weg waren uit hun thuissituatie en dat ze konden praten met anderen. Ik merkte dat ik met de activiteiten en als 3X3 Leader een grote impact had. Via een loopbaancoach kwam duidelijk naar voren dat ik iets met jongeren wil doen.

Ik word in december 43 en wie had ooit gedacht dat ik in mijn veertigerjaren weer het roer wil omgooien. Basketball èn coachen is een hobby van mij en ik ga eens kijken of ik daar ook mijn werk van kan maken.

Dit jaar ben ik een coachopleiding gestart, zodat ik ook de theoretische achtergrond heb voor iets waar ik intuïtief al best goed in ben. In februari hoop ik mijn diploma hiervoor te halen en dan wil ik graag verder kijken naar andere manieren waarop ik impact kan hebben op jongeren. Stichting Breekjaar heeft bijvoorbeeld een grote indruk op mij gemaakt. Die stichting helpt jongeren in een tussenjaar door middel van workshops en begeleiding, zodat ze ontdekken waar hun krachten liggen. Ook komen ze in aanraking met nieuwe ervaringen ter inspiratie. Die begeleiding is zo belangrijk. Als ik dat had gehad toen ik vijftien jaar was had mijn leven er waarschijnlijk heel anders uitgezien.

IK HOOP FULLTIME JONGEREN TE KUNNEN HELPEN EN COACHEN

Als ik kijk naar hoe ik nu ben, ik wil zeggen in de herfst van mijn basketball carrière, maar ik vrees dat het de winter is, ben ik heel erg veranderd. Basketball is niet altijd deel geweest van mijn leven, maar het is wel een rode draad geweest van mijn proces. Door de tijd, maar ook door 3X3 ben ik veranderd als mens. Met 3X3 kan ik niet in de achtergrond verdwijnen. Als je de bal krijgt moet je een actie maken, dan volstaat het niet meer om de bal rond te passen. Fysiek merk ik dat ik wel tegen het einde van mijn carrière aanloop, maar dat vind ik niet zo erg. Ik ben vooral blij dat dit alsnog op mijn pad is gekomen.

Zes jaar geleden heb ik de stap genomen om af te vallen en gezonder te gaan leven. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik weer een beetje in vorm ben. Ik speel voornamelijk tegen jongere spelers en zolang die zich nog een beetje uitgedaagd voelen door mij heb ik een topdag.

Als ik kijk naar de toekomst hoop ik over vijf jaar fulltime als coach bezig te zijn en dan vooral voor jongeren. Ik hoop dat ik een grotere rol kan spelen bij 3X3 Unites, en dat nog veel meer stichtingen, organisaties en projecten op mijn pad komen. Ik hoop terug te kunnen kijken op een mooie periode waarin ik gegroeid ben en waarin ik een positieve impact heb op andermans leven. Ik zie mezelf heel erg in de jongeren waarmee ik werk en dan bedenk ik mij hoe luxe het zou zijn geweest als ik een coach had gehad in mijn tienerjaren. Ik hoop zoveel mogelijk met jongeren te kunnen werken, omdat ze nog voor zoveel keuzes komen te staan en ook al hebben. Misschien nu nog wel meer dan toen ik een tiener was. Hoe fijn is het dan als je iemand hebt waar je van kan leren die buiten je persoonlijke kring ligt? Ik hoop dat ik zo iemand mag zijn.