ALS KLEINE JONGEN ONTSTOND MIJN LIEFDE VOOR BASKETBALL

Mijn naam is Noah Hesselink, ik ben twintig jaar oud en ik ben geboren in Hamburg, Duitsland. Toen ik 9 jaar oud was zijn mijn ouders gescheiden en op dat moment zijn we met mijn vader naar Hilversum verhuisd. Mijn vader was als kind een fanatieke basketballer, maar op zijn 19de moest hij stoppen door een blessure. Hij is wel blijven coachen en fluiten, dus als kleine jongen ging ik altijd als zoontje van de coach mee naar zijn games. Daar is mijn liefde voor het spel begonnen.

Toen we naar Nederland verhuisde kwam het besef pas dat basketball ook een sport was wat ik als klein jongetje kon beoefenen. Toen ben ik ook begonnen met trainen. Mijn ervaringen in het basketball zijn best wel heel bewogen geweest. Ik ben begonnen bij De Dunkers in Hilversum in het U12 team. Daar heb ik een superleuke tijd gehad. Ik maakte veel vriendjes en vriendinnetjes. Het was er gezellig, mijn vader kwam vaak supporten en floot veel wedstrijden en daarnaast deed ik het ook best wel goed voor mijn gevoel. 

Dit alles veranderde toen ik in het eerste team van de U14 terecht kwam. Ik speelde met oudere jongens, die best wel arrogant waren. Daarnaast was ik opeens de minste speler van het team en helaas keerde iedereen zich al snel tegen mij. Er waren veel ruzies en gevechten.

Ik voelde me buitengesloten en hulpeloos en best wel alleen. Het ergste was nog dat de zoon van de coach de gemeenste was, dus het hele seizoen werd ik ook nog eens benadeeld tijdens het basketballen. Ik kreeg gewoon de kans niet om mij te ontwikkelen, want je leert zo veel tijdens wedstrijden. Dit was een heel erg lastig jaar voor mij. 

BASKETBALL VOELDE ALS ‘’LIVING THE DREAM’’ EN DE REALITEIT DAARBUITEN WAS LASTIG

Het tweede jaar in de U14 stond ik op een kruispunt. Ik twijfelde heel erg aan mezelf en ik zag het eigenlijk niet meer zitten om te basketballen. Maar toen bleek dat de hele groep vervelende jongens en de coach door zouden stromen naar een ander team, wilde ik juist laten zien dat ik het wel kon en dat ik zelfs beter zou kunnen worden dan hen. Op dat moment leerde ik ook een jongen kennen waar ik nu hele goede vrienden nog mee ben en zelfs huisgenoten! Door hem kreeg ik weer zin in basketball en we gingen vaak naar een pleintje in Hilversum.

Ik heb hele dagen daar doorgebracht, werkend aan mijn schot, mijn drive en mijn dribbel. Samen met 2 andere jongens en 3 meisjes waren we constant bezig en daar heb ik de liefde voor de sport weer teruggevonden.

Ik merkte ook dat ik beter werd! Dat was een fantastisch gevoel. Het tweede jaar in de U14 ging weer super goed en ik maakte veel vrienden binnen de club. Echter bleef het daar ook bij. Mijn vrienden en connecties bleven allemaal binnen de club, maar nooit daarbuiten. Op school had ik nooit echt vrienden, dat kwam later pas. Ik was daar toch altijd nog een buitenbeentje. Mijn vrienden zaten in het basketball en de sport was mijn ontsnapping aan het echte leven. Basketball voelde meer als ‘’living the dream’’ en de realiteit daarbuiten was lastig. 

Na de U14 zijn we met het gehele team doorgegroeid naar het tweede team van de U16. De vervelende groep jongens speelde in het eerste team, dus ik vond het helemaal prima. We speelden goed, ik kon lekker veel minuten pakken en ik werd weer een stukje beter. Het volgende seizoen vielen weer heel veel vrienden uit het team weg en ik ging door naar het eerste team. Gelukkig was de nieuwe groep leuk. Iedereen wilden hard werken, beter worden en die mentaliteit had ik ook. Zo groeiden we door naar de U18, waar we speelden tegen New Stars. Op de een of andere manier was ik in contact gekomen met hun coach en vanaf de winterstop kreeg ik een dubbele licentie. 

3X3 IS EEN LIFESTYLE WAARMEE MIJN IDENTITEIT VERWEVEN IS

Op het moment dat ik én bij De Dunkers én bij New Stars speelde ging er een hele nieuwe wereld voor mij open. Ik merkte dat er ook andere mensen buiten mijn eigen club waren die basketball leuk vonden. Het is natuurlijk een gekke gedachte, maar ik besefte me dat ik ook met mensen uit andere steden bevriend kon raken. Op school was ik nog steeds het buitenbeentje en paste ik niet echt, maar basketball maakte dat helemaal goed. Ik trainde op een hoog niveau, ik werd beter en zo kon ik de jongens bij De Dunkers doorgeven wat ik bij New Stars allemaal leerde. 

Toen kwam ook 3X3 in mijn leven. Het begon toen ik de Streetball Masters speelde en zo leerde ik de hele wereld van het 3X3 kennen. Ik speelde met jongens op niveau en ik merkte dat ze respect voor me hadden. Het waren jongens die je wilden helpen, ook al was ik niet de beste. Hier begon ik echt vrienden te maken en ging ik om met mensen die allemaal hetzelfde doel hadden als ik; hard werken en beter worden. Ik speelde overal en met iedereen en als snel leerde ik zoveel mensen kennen, dat was erg bijzonder. 

Met de 3X3 Leaderopleiding heb ik mezelf nog meer kunnen ontwikkelen. Naast het sociale leven wat 3X3 mij heeft gegeven, vond ik het ook heel interessant om met de life skills aan de slag te gaan.

Ik leerde er zelf heel veel van, maar het is ook heel gaaf om de jonge kinderen te helpen en ze dingen te leren. Basketball en zeker ook 3X3, is veel meer dan een spelletje. Het is het sociale netwerk, mensen dingen leren, jezelf dingen leren, verantwoordelijkheid leren nemen, maar allemaal op een samenwerkende manier, met elkaar. Het is echt een lifestyle, waarmee mijn identiteit verweven is. Alleen al mijn bijnaam; Uncle Goggle, is daar een fantastisch voorbeeld van! Maar ook mijn kledingstijl, mijn muzieksmaak en hoe ik me heb ontwikkeld als persoon, komen voort uit het basketball. 

RESPECTEER ANDEREN EN ACCEPTEER HOE IEMAND IS

Als ik kijk naar de toekomst zit ik al een tijdje te spelen met één groot plan. Het lijkt mij heel gaaf om een goeddoel op te richten, waarbij de focus ligt op sport. Niet iedereen heeft geld voor sportschoenen, voor een tas, een bal, of de juiste kleding. Ik zou graag kinderen en de gezinnen daarmee willen helpen. 

Laatst kwam ik een jongen tegen in Weesp. Hij had zelf veel problemen thuis en hij had het moeilijk. Sinds een half jaar zat hij op basketball en zo hoefde hij niet altijd te denken aan zijn thuissituatie. Hij wilde graag beter worden en trainen, maar hij had geen goede bal, geen goede schoenen en ook geen tas.

Ik heb hem toen een setje gegeven met een nieuwe Nike tas, nieuwe basketball kleding en nieuwe schoenen, omdat ik het zo vet vond dat hij hard wilde werken en zo gemotiveerd was voor basketball. Dat gebaar zou ik heel graag willen vergroten en omzetten in een goeddoel later. Tot slot, zou ik graag willen benadrukken hoe belangrijk het is om respect te hebben voor anderen. Los van wat hun sportniveau, of schoolniveau is. Iedereen heeft uiteindelijk gevoelens en respectloos met iemand omgaan kan heel veel doen met een persoon. Houd dat in je achterhoofd, respecteer anderen en accepteer hoe iemand is.