IK WILDE ALTIJD JUIST GRAAG EEN BAL ERGENS IN KUNNEN GOOIEN

Mijn naam is Sanne Dijkstra en ik ben 16 jaar oud. Samen met mijn oudere broer, pleegzus en ouders woon ik al mijn hele leven in Heerenveen, Friesland. Mijn vader is hier ook geboren, maar mijn moeder komt oorspronkelijk uit Oldemarkt. Een klein dorpje in Overijssel. Afgelopen jaar heb ik mijn mavodiploma gehaald en toen ben ik direct doorgegaan met de studie Verpleegkunde. Op dit moment zit ik in het einde van het eerste jaar.

Sinds mijn 6de zit ik al op basketball. Eerst zette mijn moeder mij op volleybal, maar als snel vond ik dat niet echt leuk. Op een of andere manier wilde ik juist graag een bal

ergens in kunnen gooien en niet een beetje heen en weer slaan. Daarna kwamen we uit bij korfbal, maar ook dit was niks voor mij. Je mocht niet zoveel en alles was net iets te braaf. Uiteindelijk maakte ik de stap naar basketball en daar voelde ik me direct thuis! Mijn tante heeft vroeger ook gebasketballd, dus het zat al een beetje in de familie.

3 UUR IN DE AUTO HEEN EN 3 UUR TERUG WERD WEL TE VEEL

Sindsdien speel ik bij Dyna’75 in Heerenveen. Ik heb eigenlijk nooit echt ergens anders gespeeld. Toen ik jonger was heb ik wel een jaar in het regionaal Noordelijk team onder 13 gezeten. Hiervoor moest ik één keer in de twee weken op zondag trainen. Toen ik te oud werd moest ik naar onder 15 jaar. Dit team was niet specifiek van het Noorden, dus moest ik direct door naar Zwolle voor de trainingsdagen, maar ook naar Weert en Barendrecht. Soms zaten we 3 uur in de auto, zodat ik een dagje kon trainen, waarna we weer 3 uur naar huis moesten rijden. Dat werd toen wel te veel, dus heb ik uiteindelijk de keuze gemaakt om gewoon lekker in Heerenveen te blijven.

Toen ik in het noordelijke regionale team onder 13 probeerde te komen had ik wel even enorme pech. Om in het team te komen moest je 4 keer meetrainen. Daarna zouden ze het team bekend maken. Na mijn eerste training had ik in een wedstrijd een blessure opgelopen. Mijn linker enkelbanden waren ingescheurd, waarna ik een hele maand niks kon doen. Hierdoor miste ik 2 van de 4 trainingen voor het team. Gelukkig hadden ze blijkbaar op de eerste dag al genoeg van mij gezien, want ik werd wel gewoon toegelaten tot het team!

DOOR 3X3 HEB IK MEER UIT MIJN SCHULP KUNNEN KRUIPEN

Twee jaar geleden, toen ik 14 jaar oud was, heb ik als een van de jongste 3X3 Leaders ooit de 3X3 Leader Course afgerond. Dit was best wel een bijzondere ervaring voor mij. Samen met een ander meisje begonnen wij de 3X3 Leader Course met nog 6 andere en oudere jongens. Wij kenden ze wel, maar niet echt goed, dus alles was best wel spannend. Als jonge 14-jarige meisjes zeiden we niet zoveel, lieten de jongens het woord doen en bleven we een beetje op de achtergrond. Na een paar weken werd dat gelukkig anders! We durfden ons meer in de groep te mengen, we gingen meer spelen na de meetings en toen begonnen we pas echt een groep te worden.

Die ervaring voelt als een groot moment in mijn ontwikkeling en de 3X3 Leader Course heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. Door 3X3 heb ik meer uit mijn schulp kunnen kruipen, heb ik heel veel nieuwe mensen leren kennen in Heerenveen en daarbuiten en heb ik nu echt een groepje mensen waar ik altijd mee kan basketballen. Ook mocht ik een tweede groep 3X3 Leaders in wording begeleiden in Heerenveen. Voor hen was ik een beetje het aanspreekpunt voor vragen die ze hadden tijdens hun opleiding. Het was erg leuk om onderdeel te zijn van die groep en ze stukje bij beetje verder te helpen.

IN DE AFGELOPEN JAREN HEB IK GELEERD DAT JE ALTIJD MOET BLIJVEN DOORZETTEN

Mijn dromen voor de toekomst zijn nog redelijk bescheiden, maar wel erg belangrijk. Hopelijk heb ik over vijf jaar mijn opleiding tot verpleegkundige afgerond en ben ik aan het werk in het werkveld! Daarnaast hoop ik uiteraard dat ik gewoon nog lekker aan het basketballen ben. Dan ben ik pas 21 jaar, dus ik denk dat dat wel moet lukken. Ik hoop ook dat ik als coach meer onderdeel kan zijn van het spel. Nu coach ik een team onder 12 jaar, maar misschien dat ik over 5 jaar wel een hoger team kan coachen. Tot slot zie ik het ook wel voor me dat ik op dat moment ergens anders basketball speel dan hier in Heerenveen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin bij Dyna’75, ik zit er tenslotte ook al 10 jaar, maar het voelt toch dat als ik echt verder wil, ik meer richting Zwolle moet gaan kijken.

Als ik kijk naar mijn proces van de afgelopen jaren en wat voor een groei ik heb doorgemaakt, heb ik wel de les geleerd dat je altijd moet blijven doorzetten. Het kan in het begin niet zo leuk zijn, je kan er geen zin in hebben, een blessure oplopen, of iets gewoon heel spannend vinden. Maar, als je even doorzet, gaan er vele deuren voor je open en wordt je wereld weer een stukje groter.