IN AMSTERDAM ZUIDOOST ZIJN WE GRETIG EN HOUDEN WE NIET VAN VERLIEZEN

Mijn naam is Rolando Fos. Ik ben 19 jaar oud en in ben geboren en getogen in Amsterdam Zuidoost. Mijn achtergrond is gemixt. Mijn vader is Dominicaans en is daar ook geboren en mijn moeder is Pools. Mijn broers en ik zijn gewoon in Nederland geboren. Op dit moment zit ik in mijn tweede jaar van mijn studie Sport en Coaching bij het Johan Cruyff College.

Basketball is echt mijn passie en die passie is aangewakkerd door mijn vader en broers. Toen ik jong was speelden zij al basketball en het heeft me altijd aangesproken. Ik ging mee naar wedstrijden en toernooien en al snel mocht ik ook zelf mee gaan trainen. Via de toenmalige Club 2000 ben ik begonnen met de sport en daarnaast speelde ik ook al altijd in mijn vrije tijd. Dan ging ik samen met mijn broer naar pleintjes en toernooien. Basketball voor mij staat ook echt voor samenspelen. Je creëert een band met je medespelers, je ervaart dingen samen, je wint en je verliest. Met basketball móét je wel samenspelen, want alleen kan je niet winnen en dat vind ik ontzettend mooi aan de sport.

In Amsterdam Zuidoost zit veel basketballtalent en zo heb ik ook wel een hele belangrijke skill meegekregen. We zijn gretig, we willen ons heel graag bewijzen en daarom doen we ook zo ontzettend hard ons best.

We houden niet van verliezen en zo is er ook veel concurrentiestrijd binnen de verschillende buurten. Je wilt altijd de beste zijn en mensen proberen ook echt bij elkaar in het hoofd te komen. Deze concurrentie vergt wel van je dat je mentaal heel sterk moet zijn, want als je je laat gek maken ga je twijfelen aan je eigen kunnen en dan wordt het moeilijk voor je. Die mentaliteit helpt mij nu ook op andere momenten in mijn leven.

IK HEB GROTERE PLANNEN OM MIJN MOEDER TROTS TE MAKEN

Vanuit huis heb ik die skills ook wel meegekregen. Mijn moeder zegt altijd ‘’het leven is niet makkelijk.’’ Niet alles is een grapje, dus grijp de kansen die je aangeboden worden. Je krijgt niet een oneindig aantal kansen, dus benut degene die je krijgt. Een goed voorbeeld in mijn leven hiervan is de kans die ik heb gekregen bij 3X3 Unites als 3X3 Leader. Mijn moeder is erg trots op me dat ik de kinderen van de straat houd en ze verschillende life skills kan leren door middel van 3X3. Daarnaast heeft het mij ook van de straat gehouden en heeft het me in de richting van mijn huidige studie geduwd. Kinderen lesgeven, maakt niet uit hoe verschillend ze zijn of welke problemen ze hebben, ik vind het leuk om iedereen te zien sporten en de kans te geven te bewegen. Niet iedereen kan bij een club sporten, niet iedereen kan zich dat veroorloven, dus het is heel bijzonder om dit mogelijk te kunnen maken voor veel meer mensen als 3X3 Leader.

Omdat mijn ouders niet meer bij elkaar zijn is de band tussen mij en mijn moeder heel hecht. Ik voel ook een sterk verantwoordelijkheidsgevoel naar haar. Ik probeer haar altijd trots te maken en dat is ze nu al! Maar ik weet dat dit het nog niet is. Ik heb grotere plannen om mijn moeder trots te maken en ik wil graag mijn steentje bijdragen voor alles wat ze voor me doet en heeft gedaan.

3X3 IS VOOR MIJ EEN MANIER GEWEEST OM ME TE UITEN

Een van de manieren waarop ik dat wil doen is via basketball. Nadat Club 2000 veranderde in de BC Warriors heb ik daar nog 4 jaar gespeeld. Op dat moment ging ik veel 3X3 toernooien spelen en hierin kwam ik tegen de gasten uit de eredivisie te staan. Toen merkte ik dat het eigenlijk wel oké ging en ik het niveau wel goed aankon. Door steeds meer toernooien te doen raakte ik gewend aan hun manier van spelen. Toen kreeg ik kans bij de basketballclub Harlemlakers en die heb ik meteen met beide handen aangegrepen. Door een vriend van school kon ik twee keer mee trainen en na de 2de keer stroomde ik in bij het team.

3X3 is voor mij een manier geweest om me te uiten en te laten zien wat ik als basketballer in huis heb en dat was een ideale omgeving. Je speelt 3 tegen 3, je hebt maar 2 team mates, het veld is niet groot en je bent constant in beweging. Je kan alle facetten van het spel oefenen en laten zien, zowel verdedigend, als aanvallend.

IK WIL PROF BASKETBALLER WORDEN IN SPANJE

Kijkend naar de toekomst wil ik prof basketballer worden. Dat is mijn droom al sinds ik klein ben en dat is een droom die ik nog met al mijn hart wil volgen. Ik wil graag in Spanje gaan spelen. Toen ik 15 jaar oud was heb ik een keer met een Dominicaans team in Spanje meegespeeld. We moesten tegen Barcelona, Madrid en Valencia. Ik vond hun manier van spelen zo mooi en als snel dacht ik; dit is iets wat ik ook wil.

Door Corona leek deze droom even door mijn handen te glippen. We konden ons seizoen in de eredivisie niet afmaken. Alles stopte en het leek alsof alle kansen die we konden krijgen niet meer haalbaar waren.

Hierdoor ben ik wel gaan twijfelen. Zie ik basketball nog wel zitten? Ik word ouder, dus ga ik door met basketballen, of ga ik iets ander doen? Uiteindelijk heeft mijn moeder me weer op de rit gekregen. Ze gaf aan dat ik gewoon door moest gaan. Het was altijd mijn droom geweest om prof basketballer te worden, dus houd vol en zet door. Zo kreeg ik beetje bij beetje mijn motivatie weer terug en toen we weer konden trainen was die feeling er gelukkig ook weer!

Als prof zou ik heel graag een rolmodel blijven voor de jongeren. Iedereen moet zijn passie volgen. Als je kan bewegen, beweeg! Als je kansen ziet, pak ze! Er zijn altijd kansen, voor iedereen. En denk vooral niet dat je iets niet kunt bereiken, want als je het echt graag wilt is er altijd een mogelijkheid.