Op het veld kon ik alles loslaten en genieten van het moment

Mijn naam is Ilse Waanders en ik ben 18 jaar oud. Samen met mijn moeder en oudere zus Anouk woon ik in Apeldoorn. Mijn ouders zijn gescheiden, maar gelukkig woont mijn vader ook in Apeldoorn. Met mijn moeder en vader heb ik een goede relatie. Binnen ons gezin zijn vertrouwen en respect wel onze kernwaarden. Ik kan alles tegen mijn moeder vertellen en we zijn allemaal gelijk aan elkaar. Als mijn moeder iets doet waar ik het niet mee eens ben kunnen we het daar gewoon open over hebben en kan zij ook haar fouten erkennen. Mijn vader zie ik ook nog wel, maar door corona is dat op dit moment veel minder. We hebben elkaar nu al een lange tijd niet gezien, maar het contact blijf wel goed.

De scheiding zelf heb ik niet heel bewust meegemaakt. Ik weet nog dat mijn zus en ik buiten aan het spelen waren en we naar binnen werden geroepen. Aan de keukentafel werd toen verteld dat ze gingen scheiden. Anouk begon te huilen, maar ik vroeg of ik weer naar buiten mocht. Met 5 jaar oud was ik te jong om te beseffen wat er gaande was, maar een paar jaar later kwam die klap wel, toen ik 8 jaar oud was. De scheiding is niet op een prettige manier gegaan. Het is een lang traject, met veel negativiteit. Basketball werd hierdoor echt mijn uitlaatklep, een plek waar ik mijn ei kwijt kon. Het moment dat je het veld opstapte makte het niet uit wat er om je heen gebeurde. Ik kon alles loslaten en genieten van het moment

MIJN TEAMGENOTEN WERDEN MIJN FAMILIE

Op mijn zesde ben ik begonnen bij WSV Apeldoorn. Anouk speelde daar al en toen ik vijf was ging ik al mee naar haar trainingen en wedstrijden. Op een gegeven moment ging mijn zus door naar Landstede in Zwolle en toen ik twaalf was vroeg haar coach of ik ook een keer daar mee wilde trainen. Daarna heb ik nog een selectiedag gedaan waarna ik werd toegelaten. Voordat ik bij Landstede ging spelen had ik nog nooit de ambitie gehad om het maximale uit mijn basketball te halen. Maar toen ik begon bij Zwolle kwam ik in een omgeving terecht waar alles in het werk werd gesteld om mij zo goed mogelijk te maken. Toen begon die gedachte wel steeds meer door mijn hoofd te spelen.

Ik heb erg moeten wennen aan de professionele aanpak in Zwolle. Ten eerste moest ik gaan reizen. Ik zat om 7 uur ’s ochtends in de bus en om 7 uur ’s avonds was ik weer thuis. WSV was echt een gezelligheidsclub, maar Zwolle was heel anders. De trainingen waar veel strenger, harder en zwaarder. Dit was echt meer de topsportkant van basketball. Ook de manier van coachen vond ik erg lastig. In het begin was ik erg bang voor mijn coach. Er werd tegen me geschreeuwd en dat was ik totaal niet gewend. Ik heb huilend naast de auto bij mijn moeder gestaan. Toen op een dag zei mijn moeder tegen de coach ‘Ilse wil je iets vertellen’. En toen heb ik eigenlijk een heel fijn gesprek gehad met mijn coach. Hij vertelde zijn kant van het verhaal en dat hij dit alleen maar doet om mij beter te maken en dat het zeker niets persoonlijks is. Vanaf toen is het gelukkig beter gegaan en kreeg ik weer plezier in de sport. Het heeft me ook discipline geleerd en een drive om hard te werken en niet op te geven.

Het leukste aan de hele ervaring vond ik dat je teamgenoten echt je familie werd. ’s Ochtends fiets je met z’n allen naar het station, train je samen, ga je samen naar school, zit je bij elkaar in de klas en heb je samen pauze. ‘s Avonds voor de training verzamel je samen in de kantine van de sporthal om te eten, train je samen en ga je weer gezamenlijk naar huis. Je brengt heel veel tijd met elkaar door.

IK HAAL VEEL ENERGIE UIT JONGEREN HELPEN EN ACTIVEREN

Na mijn middelbare school wist ik niet echt wat ik wilde doen. Het VMBO is mij makkelijk afgegaan, dus eigenlijk dacht ik door te willen met HAVO, maar ik merkte dat ik toch wel heel graag meer praktijkervaringen wilde opdoen. Toen besloot ik om door te gaan met de MBO Social Work. Het eerste jaar heb ik dit gedaan in Zwolle, maar op dat moment speelde ik bij Batouwe Basketball in Bemmel. Het reizen tussen die twee plekken werd met te veel, dus toen ben ik mijn opleiding verder gaan doen in Apeldoorn. Ik ben blij met de keuze van mijn studie, omdat ik al snel merkte dat ik het erg leuk vond om mensen, specifiek de jeugd, te kunnen helpen!

Via Yueliza ben ik als Leader bij 3X3 Unites gekomen. We deden samen dezelfde opleiding toen ik nog in Zwolle studeerde en zaten bij elkaar in het basketballteam, dus vaak hoorde ik haar praten over Unites en wat ze allemaal daar deed. Dat klonk altijd ontzettend gaaf, dus vroeg ik haar om mijn naam door te geven! Al snel kon ik de Girls Leader Course doen en direct stagelopen bij 3X3 Unites!

De match met mij en 3X3 Unites werkt super goed! Ik haal heel veel energie uit jongeren helpen en activeren. Het is al helemaal fantastisch dat ik dat kan doen middels iets waar ikzelf ook helemaal gek op ben; basketball! Bij de activiteiten in de Kazerne op vrijdagmiddag geven we de jongeren, naast basketball, ook de kans om samen gewoon te praten. Ze kunnen aangeven waar ze mee zitten, wat ze moeilijk vinden en wij kunnen ze hulp bieden en wat sturing geven. Het is ontzettend bijzonder om hieraan bij te dragen.

Ik hoop in de zomer van 2022 in Amerika te spelen!

Wat betreft de toekomst, op dit moment probeer ik het voor elkaar te krijgen om 2 jaartjes naar Amerika toe te gaan met basketball. Niet per se om op het allerhoogste niveau te spelen, maar meer om die ervaringen op te doen. Leven in een ander land en ver van huis zijn. Vroeger was dit altijd een droom van mij, maar hij komt nu wel heel dichtbij! Het lijkt me een enorme verrijking voor mezelf en het voelt alsof ik er klaar voor ben. Eerst moet ik hier nog mijn opleiding afmaken, maar hopelijk kan ik in de zomer van 2022 er helemaal voor gaan! Wat ik daarna ga doen? Dat weet ik nog niet. Mijn droom van professioneel basketball spelen heb ik niet meer. Ik ben andere dingen belangrijker gaan vinden, zoals investeren in vriendschappen en familie. Tijdens mijn tijd in Zwolle had ik daar nooit tijd voor, dus die wil ik wel gaan inhalen!