leaders of unites #16 charlotte naus
Als ik terugdenk aan mijn eerste eredivisie game was ik zo ongelofelijk nerveus
Mijn naam is Charlotte Naus en ik ben 19 jaar oud. Ik kom uit Beusichem, dat is een klein dorpje in de buurt van Utrecht. Momenteel studeer ik toegepaste wiskunde en speel ik bij Cangeroes in Utrecht in dames 2 en 1, de promotie- en de eredivisie. Als ik terugdenk aan mijn eerste eredivisie game was ik zo ongelofelijk nerveus! Dat kwam ook voornamelijk omdat alles best wel snel was gegaan daarvoor. In 2 jaar tijd speelde ik ineens dames eredivisie.
Ik speelde eerst dames 1 en jongens U20 2de klasse, maar toen heb ik op de gok de selectie voor onder 18 voor de tweede divisie meegedaan. Ik was toen ongeveer 16 jaar oud en ze wilden me graag hebben. Voor mij voelde het niet goed genoeg, hier ging ik mijn eigen team niet voor achterlaten. Naast ons was de selectietraining voor u20 eredivisie aan het spelen en ik was brutaal genoeg om te vragen of ik mee mocht doen. Voor mijn gevoel ging het wel prima, maar ik verwachtte er niet veel van, totdat ik werd gebeld door de coach. Ze wilden me vast in het team! Het was best wel onwerkelijk, maar onwijs gaaf. We hebben dat seizoen helaas geen wedstrijd gewonnen, maar aan het einde van het seizoen was er toch een gevoel van zekerheid bij mij. Ik kan dit, ik hoor erbij en ik hoef niet meer aan mezelf te twijfelen.
ALS ENIGE MEISJE IN EEN JONGENSTEAM MOEST IK KNALLEN!
In groep 6 ben ik begonnen met basketball, op negenjarige leeftijd. Een meisje uit mijn klas speelde al basketbal, dus toen ben ik een keertje met haar mee gaan spelen en ik was zeer enthousiast! Ik kon gelijk meedoen met de meiden onder 14 en al vrij snel deed ik mee met een selectietraining bij U-Ball. Twee jaar lang heb ik bij U-Ball en Archipel gespeeld. Ik trainde minimaal 4x per week en mijn familie en ik stelde alles in het werk om mijn niveau hoger en hoger te krijgen. In Utrecht zou ik naar de middelbare school gaan, zodat ik mijn basketball daar kon combineren met mijn school. Totdat opeens die droom in duigen leek te vallen. Ik was te klein voor de sport. Ik zou nooit op hoog niveau kunnen basketballen, dus ik hoefde niet meer naar Utrecht te komen. Dat was een grote klap. Ik zat in groep 8 en ik dacht te weten hoe de komende jaren van mijn leven eruit zouden zien, maar toen viel dat ineens weg. Ik moest naar een andere school, terug naar de regio club en mijn zelfvertrouwen was even nergens te bekennen.
Op dat moment voelde het wel alsof ik gefaald had. Niet alleen voor mezelf, maar ook naar mijn ouders toe. Zij hadden ook veel tijd en moeite in mij geïnvesteerd. Eenmaal terug bij de regio club heb ik echt een knop om moeten zetten, maar toen ik als enige meisje in het jongens team terecht kwam, besloot ik dat ik nu echt moest gaan knallen! En dat heb ik gedaan. In het begin was dit wel heel onwennig, maar langzaam werden we een soort familie en had ik een team vol met grote broers. Als enige meisje spelen met en tegen 2 jaar oudere jongens is best wel een opgave. Je moet jezelf bewijzen in je eigen team en daarnaast word je vaak onderschat door je tegenstander. Ze zijn bang om echt hun best te doen, zodat ze niet afgaan tegenover een meisje. Maar het heeft me allemaal gevormd tot de speelster en persoon die ik nu ben en kijk waar het me heeft gebracht!
Ik kom er steeds meer achter wat 3X3 Unites te bieden heeft
Toen 3X3 als sport om de hoek kwam kijken in mijn leven kon ik me opeens veel meer uitleven op het veld. De vele regeltjes van 5 tegen 5 verdwenen. Ik hoefde niet meer volgens het boekje te spelen en dus ook veel minder na te denken. In 3X3 kan ik mezelf helemaal verliezen. Geen regels, een korte schotklok, dus je moet er helemaal voor gaan. Die manier van spelen was ontzettend bevrijdend voor mij! Als team waren we ook best wel goed! We zijn derde geworden van Nederland onder de 18 jaar en zelfs tweede op het Belgisch kampioenschap.
Sinds de zomer van 2020 ben ik Leader bij 3X3 Unites. In eerste instantie trokken ze mijn aandacht door hun samenwerking met Nike en het initiatief om meer aandacht te besteden aan meiden die basketballen. De eerste les van de Leader Course vond ik wel heel erg spannend, maar als snel voelde ik me erg op mijn gemak. De andere meiden, maar ook Bas Rozendaal als docent van de opleiding, gaven mij snel een vertrouwd en veilig gevoel.
Op dit moment houd ik mij voornamelijk bezig met een nieuw project in Utrecht wat we net gestart zijn. Utrecht vind ik een hele goede match voor 3X3 Unites. Het is het middelpunt van Nederland en daardoor zeer toegankelijk voor heel veel plekken eromheen. Daarnaast is het een erg sociale stad, waar mensen graag naar elkaar toe trekken.
Iedereen is zeer enthousiast en we trokken zelfs al volle pleinen in Januari! Als Leader bij 3X3 Unites heb ik echt ingezien hoe leuk het kan zijn om jongeren te enthousiasmeren met 3X3. Niet alleen de basketballers zelf, maar juist ook de jongeren die de sport nog helemaal niet zo goed kennen. 3X3 Unites biedt heel veel mogelijkheden en die leer ik steeds beter kennen. Zelf heb ik ook veel ideeën en ik krijg daar echt de kans om die te delen, uit te werken en mezelf uit te dagen.
Vrouwenbasketball is de moeite waard
Het klinkt misschien een beetje suf, maar een droom van mij is om de wereld te verbeteren. Mijn gevoel zegt me dat kan, de wereld een stukje beter maken. Ik denk dat er veel problemen zijn in de wereld en ik voel toch een soort drang om echt iets achterlaten voor de volgende generatie. Op wat voor manier moet ik nog uitvogelen, maar ik weet wel dat ik het op grote schaal zou willen aanpakken. Ik ben niet snel tevreden, dus dat wordt nog wel een uitdaging!
Daarnaast zou ik ook heel graag het verschil willen maken binnen basketball en meer inclusiviteit brengen naar het spel. Zelf denk ik dat het nuttig is voor mannen en vrouwen om meer samen te spelen. Ook het stigma rondom vrouwenbasketball, dat het saai en slecht is, raakt mij enorm. Het maakt me boos. Ik wil de wereld laten zien dat het wel de moeite waard is en 3X3 Unites helpt mij daar enorm bij. Dat dames juist een groot onderdeel zijn van de sport en niet het lachertje van de community. Ik zou willen dat jongens en mannen niet bang zijn om te verliezen van een vrouw, maar dat ze gewoon hun best blijven doen en doorspelen tot het fluitsignaal.