Verlegde zijn focus naar basketball

Bas Rozendaal is zijn naam, geboren in IJmuiden, een plaatsje aan de kust.
Hij vertelt: Samen met mijn twee jongere broertjes en mijn ouders ben ik opgegroeid in de sporthal. Basketball was de grootste sport binnen ons gezin. Mijn moeder heeft eredivisie gespeeld, mijn broertjes speelden ook en mijn vader is op zijn 21ste begonnen met de sport. Vanaf mijn 6de startte ik met basketball training, maar ondertussen heb ik ook nog 5 jaar op voetbal gezeten en een jaartje volleybal gespeeld. Toch kwam op een gegeven moment de realisatie dat basketball meer de sport was voor mij. Ik zat in de D5 bij voetbal, het vijfde team van alle vijf D teams en toen vroeg ik me wel af wat ik daar aan het doen was. Rechtsmidden was voor mij rechts op de middenlijn staan en blaadjes vangen van een boom! Daarnaast merkte ik dat ik langer werd dan de rest, dus toen heb ik zelf besloten om mij te focussen om basketball. Daar was ik toch meer in thuis.

Bas Rozendaal heeft zijn lengte altijd als iets positiefs ervaren. Met zijn 2 meter 13 trok hij altijd wel de aandacht en dat vond hij maar al te leuk. Voor Bas was het een manier om het ijs te breken met mensen. Hij kon makkelijk een gesprek aangaan, want het gespreksonderwerp was er immers al. Bas Rozendaal vervolgt: “Ik hoefde maar naast iemand te gaan staan en er werd al tegen mij gepraat. Als ik in een ruimte stond zag iedereen me, maar dat was niet erg.”

DE JONGERE JAREN VAN BAS ROZENDAAL

“Thuis was ik wel de vervelendste”, vertelt hij openhartig, “vooral in de puberteit. Mijn broertjes vormden vaak samen een blok tegenover mij en ik probeerde alle regels te breken waar ik kon.”

De ouders van Bas Rozendaal dachten dat die recalcitrante houding voortkwam uit het feit dat zijn moeder kanker kreeg toen hij 13 jaar was. Bas staart in de verte terwijl hij zijn herinneringen aan vroeger in het ouderlijk huis verder opdiept: Mijn ouders vinden dat dat mij heel erg heeft veranderd. Tuurlijk was het een zware tijd, maar zelf ben ik het daar niet helemaal mee eens. Ik denk dat het kwam doordat ik niet genoeg uitdaging had op school. In groep 8 deed ik het leerwerk al van de eerste klas van het Gymnasium, dus toen ik in de 1ste kwam op het Gymnasium deed ik helemaal niks. Toen haalde ik nog tienen. Eenmaal in de 2de deed ik nog steeds niets en haalde ik allemaal achten. In de 3de haalde ik vijven en zessen, maar in de 4de bleef ik zitten. Dit zorgde voor veel frustratie, maar ik deed niks per se om die focus aan te scherpen. Ik was veel te veel bezig met de sociale aspecten van het leven. Dingen doen met vrienden, rondhangen in het weekend, beetje videogames en tv. Alles trok me weg van de dingen die ik eigenlijk moest doen.

per toeval ontdekt hij zijn basketball talent

Het moment dat hij besefte beter te zijn in basketball dan zijn leeftijdsgenootjes kwam eigenlijk per ongeluk.
Dat moment van Bas Rozendaal speelde zich af in de lokale club in Ijmuiden: Ik speelde bij Akrides in Ijmuiden en hun opleiding was erg goed. Het was gecentreerd op iedereen moet alles kunnen, maar ook met elkaar kunnen delen. Heel positief dus allemaal. We haalden de Junioren Eredivisie, maar degradeerden helaas dat seizoen. Binnen het team was er één jongen waar ik wel wat gezonde rivaliteit mee had. Hij was iets kleiner, maar heel getalenteerd en hij werkte er ook keihard aan, dat vond ik altijd wel interessant. Na de degradatie vroeg de coach of we bleven en die jongen zei direct: ik ga weg, ik ga naar Apollo. Dus toen dacht ik, ik ga ook!

Bas Rozendaal had een aantal clubs al gepolst en hij koos uiteindelijk voor Leiden, omdat ze daar maar 3 keer in de week trainden in plaats van 5 keer. Bas vertelt over die periode alsof het gisteren was: Dat seizoen werden we tweede in de Junioren Eredivisie, maar had ik voor de zoveelste keer mijn school niet gehaald en moest ik een oplossing vinden.
Via familie in Amerika heb ik toen het telefoonnummer van een basketball coach bij een universiteit daar in de Division One weten te krijgen. Hij heeft mij toen weer in contact gebracht met een coach van een Prep School en die heb ik net zo lang gestalkt totdat ik een scholarship offer kreeg. Zo heb ik mezelf eigenlijk naar Amerika geluld.

Bas Rozendaal made it to the USA

Zijn periode in Amerika was niet wat hij had verwacht. In zijn eigen woorden ging het als volgt:
Mijn periode in Amerika was absoluut niet wat ik ervan had verwacht. De sociale kant van het leven was een groot onderdeel van wie ik was, waar ik mee bezig was en wat ik leuk vond. In die tijd was er nog geen mobiel en het internet was een soort privilege. Ik ging van een situatie waarin ik constant contact had met vrienden en familie, naar een militaire Prep School waar ik één keer in de maand op het internet mocht. De eerste drie maanden heb ik niemand gesproken. Daarnaast was het dus een militaire school, dus om 6 uur ging de trompet, moest je opstaan, de vlag groeten, bed opvouwen en gaan marcheren. Alles was compleet anders dan wat ik gewend was en het totaal niet zo glamorous als je vroeger zag in die Amerikaanse college films.

Na de Prep School ben ik naar een college gegaan, waar de coach het heel erg in mij zag. Het eerste jaar wilden ze me sterker maken en ik wilde daar helemaal voor gaan. Tuurlijk heb ik wel wat feestjes bezocht, maar ondertussen trainde ik veel en werd ik groter en sterker. Na een jaar niet gespeeld te hebben ging de coach weg. Ik had nog de kans om met hem mee te gaan, maar ik moest nog een jaar uitzitten en de nieuwe coach leek best oké, dus ik bleef. Helaas was de realiteit anders. Hij sloeg spelers, schopte ze en schold ze uit. Dat was heftig en totaal niet wat je verwacht van een coach. In Nederland ken je niet dat type coach, maar deze man tekent wel elk jaar je beurs van 25.000, dus blijf je toch doorgaan.

Zijn laatste jaar in Amerika en 1e seizoen Donar

Behalve de zware trainingen merkte Bas dat hij begon te veranderen, maar of die verandering welkom was. Over deze verandering zegt Bas:

Het systeem van de nieuwe coach paste niet bij mij, maar ook zijn manier van coachen niet. Dat werd dus mijn laatste jaar in Amerika. Ik verdiende niks en ik merkte dat ik de Nederlandse versie van mezelf aan het verliezen was. Dat vond ik vrij heftig. Daarnaast miste ik ook de gezelligheid en openheid van Nederland. Dus toen Donar mij een contractaanbieding deed heb ik daar gelijk ja op gezegd. Ik had heel veel zin in dat seizoen. Nieuwe stad, nieuwe kansen. Ik had veel getraind en ik was er helemaal klaar voor. Helaas blijkt dan dat je altijd een stap achter de volgende Amerikaan staat. Zelfs in een wedstrijd waar je goed speelt word je er na 10 minuten uitgehaald, want de Amerikaan moet ook z’n minuutjes krijgen.

Na dat seizoen zeiden ze in eerste instantie dat ze me niet meer wilden, wat prima was, dus ik was alweer verder gaan kijken. Op het laatst moment kwamen ze toch nog met een nieuw contract, omdat ze nog een Nederlander nodig hadden. Op dat moment had ik mijn wortels wel gevestigd in Groningen en vrienden daar gemaakt, dus ik ging akkoord met het nieuwe contract. Toch werd het niet wat ik ervan verwachtte en heeft dat seizoen mij wel een grote kras bezorgd qua basketball. Dat jaar speelden we de play-offs. De Amerikaanse center had zijn voet gebroken, dus ik mocht veel van zijn minuten overnemen. Het ging hartstikke goed! We haalden de finales, maar in de 5de game tegen Bergen op Zoom zei de Amerikaan dat hij weer kon spelen. De fysio gaf hem vrij en we werden kampioen, maar waar ik de hele play-offs 20 tot 25 minuten per game speelde, speelde ik er die wedstrijd 0 minuten.

Dat was een harde klap. Als je zelfs tijdens een kampioenswedstrijd, die je wint met 20 punten verschil, iemand die de hele play-offs heeft gespeeld, die gescoord heeft en het gewoon goed heeft gedaan, 0 minuten kan geven, dan voel je je niet meer gewild door zo’n club. Hierna ben ik weggegaan.

twijfel slaat toe, stoppen of doorgaan

Na al deze ervaringen heb ik getwijfeld of ik moest stoppen. Mijn hart was klaar met eredivisie basketball, maar mijn hoofd nog niet. Ik heb toen nog een jaar bij Aris gespeeld, maar hier heb ik er extreem met de pet naar gegooid. We gingen nergens voor en ik zat vier avonden in de week in de auto naar Groningen om met vrienden in de kroeg te zitten. Het seizoen heb ik wel afgemaakt, maar ik heb me niet super professioneel gedragen.

Bas Rozendaal plant zijn basketball roots in 3X3

Ik ben al vroeg met 3X3 basketball in contact gekomen, wat toen nog Streetball heette! De sport heeft me altijd de vrijheid gegeven die ik nodig had. Vroeger wilde ik anders spelen dan de coaches van mij wilden. Elke coach zei altijd tegen mij ‘je bent groot, ga onder de ring staan’. Maar ik wilde hele andere dingen. Bij 3X3 kon ik mijn eigen ruimte inrichten en er zelf mee doen wat ik wilde. Geen coach of persoon die zei dat ik iets niet mocht doen. Ik regelde ook altijd dat iedereen naar het veld kwam. Via een forum kon ik naar andere plekken om buiten te basketballen en al snel kwamen mijn vrienden en ik erachter dat je toernooien kon spelen, dus gingen we dat ook doen. Daarna vonden we uit dat er een Nederlands en een Belgisch kampioenschap was. In Nederland wonnen we nooit, maar het Belgisch kampioenschap hebben we 3 keer op rij gewonnen!

3X3 is een hele belangrijke ontwikkelingstool voor mij geweest. Ik mocht mezelf zijn, uitvinden wat voor speler ik was, maar het heeft me ook in mijn persoonlijke leven en ontwikkeling verder geholpen. Op het moment dat wij de zilveren medaille op het WK wonnen zat ik al een tijdje niet lekker in mijn vel. Ik accepteerde de situatie, omdat ik mezelf niet veel meer waard vond dan dat. Door 3X3 ben ik gaan inzien dat ik ergens controle over kon pakken en een verbeterproces kon inzetten. Dat proces leidde ertoe dat ik van de bank af kwam om dingen te gaan doen met mijn leven die ik leuk vond en dus nieuwe kansen kon gaan pakken. Die nieuwe kansen kwamen in de vorm van 3X3 Unites! Het verhaal en het doel spraken me enorm aan, dus ben ik aangehaakt!

Bas Rozendaal gelooft in de potentie van 3x3 Unites

Niet alleen de potentie zoals hij zelf aangeeft, maar ook de (levens)lessen die je eruit kan halen. Bas verwoord dat zelf het beste: Als Coördinator bij 3X3 Unites kan ik nu goed mensen begeleiden. Ik kan ze valkuilen tonen en ze laten zien wat ze daarmee moeten doen. In mijn leven heb ik op een aantal vlakken succes gepakt en een aantal niet, maar daardoor kan ik nu wel anderen laten zien waarin ik wel of niet de juiste stappen heb gemaakt. Zo kan ik de mensen helpen om de positie die zij willen in het leven makkelijker te bereiken.

Ik heb mijn toekomst voor een groot deel verbonden aan 3X3 Unites en de sport, omdat ik geloof in de potentie van het spelletje en de lessen die je eruit kan halen. Daar ben ik zelf een groot voorbeeld van, maar ook de andere mensen binnen de stichting en de Leaders. Ik heb heel makkelijk gedurfd mijn toekomst hieraan te verbinden, omdat ik denk dat het spelletje een wezenlijke plek gaat blijven krijgen. We hebben al een positie veroverd met 3X3 Unites, en ik denk dat dat alleen maar meer gaat worden!